درمان شیمیایی مغز

امید به زندگی پس از تشخیص سرطان در دهه های اخیر به دلیل پیشرفت در درمان ها افزایش یافته است. بسیاری از افرادی که تحت درمان سرطان قرار گرفته‌اند، عوارض جانبی ناشی از شیمی‌درمانی، از جمله اثرات شناختی موسوم به، مغز شیمی‌درمانی را تجربه می‌کنند. یک مطالعه جدید مکانیسم جدیدی را بر روی مغز شیمی درمانی پیشنهاد کرده است و یک داروی موجود را شناسایی کرده است که می تواند برای درمان آن تغییر کاربری دهد. بیش از نیمی از افرادی که اکنون تشخیص سرطان دریافت می کنند، می توانند انتظار داشته باشند که بیش از یک دهه پس از این تشخیص زندگی کنند، که عمدتاً به دلیل پیشرفت در درمان های سرطان است. با این حال، درمان سرطان شامل جراحی، رادیوتراپی و شیمی‌درمانی است که همگی می‌توانند هنگام مبارزه با سلول‌های سرطانی باعث آسیب به بدن شوند. بنابراین، این درمان‌ها می‌توانند پیامدهای سلامت روانی و جسمی برای بیماران داشته باشند که می‌تواند تا سال‌ها پس از توقف درمان ادامه داشته باشد. اثرات شناختی شیمی درمانی به خوبی شناخته شده است و می تواند برای برخی ناتوان کننده باشد و به آن لقب، مغز شیمی درمانی داده شود. برآوردها نشان می دهد که نیمی از افرادی که تحت شیمی درمانی قرار می گیرند، این عارضه جانبی را تجربه می کنند. دکتر عارف کمال، انکولوژیست و مدیر ارشد بیمار انجمن سرطان آمریکا، در مصاحبه ای به مدیکال نیوز تودی گفت که در 10 سال گذشته، امید به زندگی در افرادی که سرطان متاستاتیک روده تشخیص داده شده است، بیش از دو برابر شده است. این روند به این معنی است که در حالی که افراد طولانی‌تر زندگی می‌کنند، با علائمی که می‌تواند ناتوان‌کننده باشد نیز طولانی‌تر زندگی می‌کنند. مانند بسیاری از مشکلات شناختی، تاکنون مشخص نیست که چه چیزی زیربنای شیمی‌مغز است، که شناسایی و طراحی درمان‌های دارویی را دشوار می‌کند. تیمی از محققان دانشگاه سنت لوئیس، مکانیسم بالقوه‌ای را در پشت التهاب عصبی و اکسیداسیون کشف کرده‌اند که می‌تواند منجر به شیمی‌سازی مغز شود. آنها می گویند شناسایی این مکانیسم همچنین می تواند به یک درمان دارویی بالقوه اشاره کند.

مسدود کردن مسیرهایی که باعث التهاب می شوند

فسفولیپیدها بخش مهمی از سلول هستند زیرا سلول و غشای میتوکندری را می‌سازند و اسفنگولیپیدها نوع خاصی از لیپید هستند که در غلظت‌های بالاتر در سلول‌های سازنده سیستم عصبی مرکزی از جمله مغز یافت می‌شوند. تحقیقات قبلی توسط این تیم نشان داده بود که اختلال در تولید اسفنگولیپیدها ناشی از دو نوع شیمی‌درمانی مختلف به درد نوروپاتیک تجربه شده توسط بیماران سرطانی کمک می‌کند. بنابراین برای این مطالعه، محققان به تأثیر داروی شیمی درمانی سیس پلاتین که برای تعدادی از سرطان ها استفاده می شود، بر تولید اسفنگولیپید در موش ها نگاه کردند. آنها دریافتند که درمان سیس پلاتین باعث افزایش سطح آنزیمی که در تولید اسفنگولیپید دخیل است و بنابراین یک واسطه متابولیک است، که به عنوان یک مولکول سیگنال دهی قوی اسفنگوزین 1 فسفات، عمل می کند، افزایش می دهد. اسفنگوزین 1 فسفات، می تواند به یک گیرنده خاص در سلول متصل شود که در طیف وسیعی از مسیرهای سلولی درگیر است و از قبل شناخته شده است که در تعدادی از بیماری های التهابی و عصبی نقش دارد. نویسندگان این فرضیه را مطرح کردند که افزایش میزان اتصال اسفنگوزین 1 فسفات، به گیرنده ها منجر به اختلال عملکرد میتوکندری می شود که به نوبه خود منجر به استرس اکسیداتیو و التهاب می شود. محققان مشاهده کردند که موش هایی که با سیس پلاتین و یک آنتاگونیست عملکردی این گیرنده که اسفنگوزین 1 فسفات، به آن متصل می شود، تحت درمان قرار گرفتند، هیچ اثر نامطلوبی بر سلامت حیوانات نداشتند. این نشان داد که مسدود کردن توانایی اسفنگوزین 1 فسفات، افزایش یافته برای اتصال به گیرنده‌های خاصی که منجر به التهاب می‌شود، ایجاد نمی‌شود و اثرات شناختی داروی شیمی‌درمانی می‌تواند مسدود شود.

منبع : Medicalnewstoday.com
ترجمه : تحریریه ماهان مدیکال