بیماری ریوی محدود کننده

بیماری های ریوی محدود کننده شرایط مزمنی هستند که توانایی ریه ها را برای انبساط در طی استنشاق محدود می کنند. این امر میزان هوایی را که فرد می تواند در آن تنفس کند کاهش می دهد. طیف وسیعی از مشکلات سلامت مزمن می تواند عملکرد ریه را محدود کند. برای اکثر این شرایط، هیچ درمانی وجود ندارد، اما فرد می تواند علائم را با دارو و فیزیوتراپی کنترل کند. برای پزشک بسیار مهم است که علت اصلی علائم مرتبط با ریه را شناسایی کند. در این مقاله به شرح انواع بیماری های ریوی محدود کننده و علائم آن می پردازیم. ما همچنین بررسی می کنیم که چگونه یک پزشک این بیماری ها را تشخیص می دهد و برنامه درمانی ممکن است شامل چه مواردی باشد.

بیماری های محدود کننده ریه چیست؟

بیماری های ریوی طولانی مدت به دو دسته کلی تقسیم می شوند: بیماری های ریوی محدود کننده و انسدادی. بیماری های محدود کننده از انبساط کامل ریه ها جلوگیری می کند. این امر حجم هوا و مقدار اکسیژنی را که فرد در آن تنفس می کند محدود می کند. برای تامین اکسیژن مورد نیاز بدن، سرعت تنفس فرد اغلب افزایش می یابد. بیماری های ریوی محدود کننده حدود یک پنجم منبع مورد اعتماد همه سندرم های مرتبط با ریه را تشکیل می دهند. آنها اغلب پیشرونده هستند، به این معنی که با گذشت زمان بدتر می شوند در مقابل، بیماری های انسدادی ریه راه های هوایی را مسدود یا باریک می کنند. این امر از دفع هوا در سطوح بهینه توسط ریه ها جلوگیری می کند. بیماری های انسدادی ریه حدود 80 درصد از سندرم های مرتبط با ریه را تشکیل می دهند. برخی از نمونه ها عبارتند از آسم، برونشکتازی، بیماری مزمن انسدادی ریه، معروف به  آمفیزم. دسته سوم کوچکتر، به نام بیماری مختلط ریه، دارای ویژگی های بیماری های انسدادی و محدود کننده ریه است.

انواع

متخصصان پزشکی بیماری‌های محدودکننده ریه را بسته به اینکه علت درونی یا بیرونی باشد، به دو گروه منبع معتبر طبقه‌بندی می‌کنند. بیماری‌های محدودکننده ریه درون ریه رخ می‌دهند، در حالی که بیماری‌های بیرونی در خارج از ریه رخ می‌دهند. بیماری‌های محدودکننده ریه بر بافت عملکردی ریه از جمله آلوئول‌ها، مویرگ‌ها و بینابینی تأثیر می‌گذارند. آلوئول ها شاخه های کوچکی از لوله های هوا در ریه ها هستند. مویرگ‌ها رگ‌های خونی هستند و بینابینی به گروهی از بافت‌های درون ریه اشاره دارد که پشتیبانی می‌کنند. بیماری های محدود کننده ذاتی ریه معمولاً از التهاب و اسکار بافت ریه ناشی می شوند. علت ممکن است بیماری بینابینی ریه باشد. این یک اصطلاح جامع برای گروه بزرگی از بیماری‌ها است که باعث ایجاد اسکار در ریه‌ها می‌شوند. جای زخم منجر به سفتی می شود که تنفس و رساندن اکسیژن به جریان خون را دشوار می کند. آسیب ناشی از بیماری بینابینی ریه اغلب غیر قابل برگشت است و با گذشت زمان بدتر می شود. یکی از نمونه‌های بیماری ریوی محدودکننده ذاتی، فیبروز ریوی ایدیوپاتیک است. برخی دیگر از مسائل بهداشتی که ممکن است در بیماری ریوی محدود کننده ذاتی دخیل باشند عبارتند از:

• سارکوئیدوز
• بیماری های بافت همبند، مانند اسکلرودرمی
• بیماری ریوی ناشی از دارو
• قرار گرفتن در معرض سموم

بیماری های ریوی محدود کننده خارجی دیواره قفسه سینه، جنب و ماهیچه های تنفسی را درگیر می کند. پلورا غشایی است که سطح داخلی قفسه سینه را می پوشاند و روی ریه ها پخش می شود. بیماری های این ساختارها منجر به محدودیت ریه، اختلال در عملکرد و نارسایی تنفسی می شود. اختلالات عصبی عضلانی می توانند بیماری های ریوی محدود کننده بیرونی باشند. برخی از نمونه ها عبارتند از مولتیپل اسکلروزیس، دیستروفی عضلانی و اسکلروز جانبی آمیوتروفیک، که بیشتر به نام ALS شناخته می شود. برخی دیگر از مسائل بهداشتی که می تواند در بیماری ریه محدود کننده بیرونی دخیل باشد عبارتند از:

• تجمع مایع بین لایه‌های بافت اطراف ریه‌ها که به پلورال افیوژن معروف است.
• اسکولیوز یا پیچ خوردگی ستون فقرات
• چاقی
• میاستنی گراویس یا ضعف عضلانی متناوب
• آسیب دنده، به ویژه شکستگی
• فلج دیافراگم
• کیفوز یا قوز بالای کمر

منبع : Medicalnewstoday.com
ترجمه : تحریریه ماهان مدیکال