تشخیص و درمان فیبروئید رحم - قسمت اول

مقدمه

فیبروییدهای رحم، نئوپلاسم های خوش خیم شایع با شیوع بالاتر در زنان مسن و نژاد آفریقایی هستند. بسیاری از آن ها به صورت تصادفی در معاینه بالینی یا تصویربرداری زنان بی علامت کشف می شوند. فیبروییدها می توانند باعث خونریزی غیرطبیعی رحم، فشار لگن، اختلال در عملکرد روده، تکرر و اضطرار ادرار، احتباس ادرار، درد پایین کمر، یبوست و درد در مقاربت شوند. سونوگرافی روش تصویر برداری اولیه ارجح است. درمان انتظاری در بیماران بی علامت توصیه می شود زیرا بیشتر فیبرویید ها در زمان یائسگی کوچک می شوند. درمان بستگی به اندازه و محل فیبرویید، سن بیمار، علائم، تمایل به حفظ باروری و دسترسی به درمان و تجویز پزشک دارد. درمان دارویی برای کاهش خونریزی های شدید قاعدگی شامل ضد باروری های هورمونی، ترانگزامیک اسید و داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی است. آگونیست های هورمون رها کننده گنادوتروپین یا تنظیم کننده های انتخابی گیرنده پروژسترون نیز گزینه های درمانی برای بیمارانی است که نیاز به بهبود علائم قبل از عمل دارند یا کسانی که به یائسگی نزدیک می شوند. درمان جراحی هیسترکتومی، میومکتومی، آمبولیزه کردن شریان رحمی و جراحی اولتراسوند متمرکز با هدایت MRI است.

 

فیبروییدهای رحمی یا لیومیوم ها شایع ترین تومورهای خوش خیم در زنان سنین باروری هستند. شیوع آن ها وابسته به سن است و تا 80% زنان تا 50 سالگی دچار این وضعیت می شوند. فیبروییدها شایع ترین اندیکاسیون هیسترکتومی و مسئول 39% کل هیسترکتومی های انجام شده سالانه در ایالات متحده هستند. اگرچه بسیاری از آن ها به صورت تصادفی در تصویربرداری زنان بی علامت کشف می شوند، 20%-50% زنان علامت دار هستند و ممکن است تمایل به درمان داشته باشند.

اپیدمیولوژی و اتیولوژی

فیبروییدها تومورهای خوش خیمی هستند که از بافت عضله صاف رحمی (میومتر) که رشد آن وابسته به استروژن و پروژسترون است، منشا می گیرند. فیبروییدها قبل از بلوغ نادر هستند، در سال های باروری شیوع آن ها افزایش می یابد و بعد از یائسگی کاهش اندازه می دهند. آروماتاز داخل بافت فیبرویید امکان تولید اندوژن استرادیول را فراهم می کند و سلول های بنیادی فیبرویید گیرنده های استروژن و پروژسترون را بیان می کنند که رشد تومور را در حضور این هورمون ها تسهیل می نمایند. عوامل خطر اصلی ایجاد فیبرویید افزایش سن (تا یائسگی) و نژاد آفریقایی است. در مقایسه با زنان سفیدپوست، در زنان سیاهپوست شیوع فیبروییدها در طول زندگی بیشتر است و علائم شدیدتری دارند که می تواند بر کیفیت زندگی اثر بگذارد.

علائم بالینی

فیبروییدهای رحم بر اساس محل خود، تقسیم بندی می شوند: ساب سروزال (که به خارج از رحم بیرون می زند)، اینترامورال (داخل میومتر) و ساب موکروزال (که به داخل حفره رحم بیرون می زند). علائم و گزینه های درمانی تحت تاثیر اندازه، تعداد و محل تومورها است. شایع ترین علامت، خونروزی غیرطبیعی رحم معمولا به شکل افزایش خونریزی قاعدگی است. سایر علائم عبارتند از احساس فشار لگن، اختلال عملکرد روده ای، تکرار ادرار و اضطرار در ادرار، احتباس ادرار، درد پایین کمر، یبوست و درد در زمان مقاربت. فیبروییدهای رحم ممکن است با ناباروری ارتباط داشته باشند و برخی از متخصصان توصیه می کنند که زنان نابارور از لحاظ وجود فیبرویید ارزیابی شوند و اگر تومور جزء مخاطی دارد، برداشت آن بالقوه مد نظر باشد. با این حال هیچ شواهدی از کارآزمایی های تصادفی شده شاهددار در حمایت از میومکتومی در بهبود باروری وجود ندارد. یک فرابررسی شامل دو مطالعه، بهبود در میزان لقاح خود به خود را در زنانی که تحت میومکتومی برای فیبروییدهای زیرمخاطی قرار گرفته بودند نشان داد (خطر نسبی (RR)=2.034، فاصله اطمینان 95%: 1.081-3.826؛ P=0.028). با این حال هیچ تفاوت معنی دار آماری در میزان تولد زنده / تداوم بارداری دیده نشد. زنان دارای فیبرویید اینترامورال بعد از میومکتومی، تفاوتی در میزان بارداری نشان ندادند. اگرچه مطالعات، نتایج ضد و نقیضی درمورد تغییر اندازه فیبروییدها در حین بارداری نشان داده اند، یک مطالعه گذشته نگر بزرگ روی زنان دارای فیبرویید رحمی افزایش قابل توجه احتمال سزارین را در مقایسه با گروه شاهد (33.1% در مقایسه با 24.2%)، و افزایش احتمال قرارگیری بریچ (5.3% در مقایسه با 3.1%)، پاره شدن پیش از موعد پرده ها (3.3% در مقایسه با 2.4%)، زایمان قبل از 37 هفته (15.1% در مقایسه با 10.5%) و مرگ داخل رحمی جنین با محدودیت رشد (3.9% در مقابل 1.5%) را نشان داد. لذا فیبروییدها در زنان باردار مستلزم پایش بیشتر در مادر و جنین هستند.

در دوره پس از زایمان، زنان دارای فیبرویید، در خطر بالاتر خونریزی پس از زایمان به دلیل افزایش احتمال آتونی رحم هستند. خطر بدخیمی در فیبروییدهای رحم بسیار پایین است، شیوع لیومیوسارکوم، حدود 1 مورد در 400 مورد (0.25%) تخمین زده می شود. از آنجا که سیر طبیعی فیبروییدها، رشد و پیشرفت است، فیبرویید در حال رشد اندیکاسیون جراحی نیست.

ادامه دارد...

مجله پزشکی ماهان مدیکال

Refrence:What's Making Me Dizzy? American Family Physician February 1 , 2017; 95: 162

Novin Pezeshki Journal 15 Tir 1396 ; 648

ترجمه: دکتر گلفام مهرپرور

مقالات مرتبط:

تشخیص و درمان فیبروئید رحم - قسمت دوم

تشخیص و درمان فیبروئید رحم - قسمت سوم