همه چیز در مورد تونل کارپال

سندرم تونل کارپال یک بیماری دردناک و پیش‌رونده است که با فشرده شدن عصب مدیان در مچ دست اتفاق می‌افتد. همچنین به عنوان گرفتگی عصب مدیان یا فشرده‌سازی عصب میانی شناخته می‌شود، این سندروم ممکن است در صورت تورم عصب، التهاب تاندون‌ها یا ایجاد تورم در تونل کارپال رخ دهد.

 علائم شامل سوزن سوزن شدن، سوزش، یا خارش و بی‌حسی کف دست و انگشتان، به ویژه انگشت شست و اشاره، است.

 

 

انستیتوی ملی اختلالات مغز و اعصاب و سکته مغزی، سندرم تونل کارپال را به عنوان "شایع‌ترین و شناخته ‌شده‌ترین نوروپاتی، که در آن عصب‌های محیطی بدن فشرده یا آسیب دیده است" توصیف می‌کند.

 سندروم تونل کارپال بین 3 تا 6 درصد بزرگسالان در ایالات متحده را که افرادی با بازه‌ی سنی 45 تا 65 سال هستند را تحت تأثیر قرار می‌دهد. به طور معمول شیوع این سندروم با افزایش سن افزایش می‌یابد و می‌تواند در یک یا هر دو مچ دست ظاهر شود. این شیوع در زنان بیشتر از مردان است.

اگر این سندروم درمان نشود، می‌تواند بر کیفیت زندگی فرد تأثیر منفی بگذارد. در نهایت، عصب مدیان می‌تواند به شدت آسیب ببیند و ممکن است بی‌حسی دائمی در انگشتان و سبب ضعف دائمی در عضلات شود.

سندروم تونل کارپال ارتباط مستقیمی با استفاده از کامپیوتر دارد، اما تا قبل از اختراع کامپیوتر نیز جراحان ارتوپدی با این بیماری مواجه داشته‌اند. 

 

علائم این بیماری با گذشت زمان و به مرور ظاهر می‌شود. اولین علائم اغلب در طول شب یا هنگام بیدار شدن از خواب ظاهر می‌شوند. بیماران ممکن است نیاز داشته باشند هنگام بیدار شدن از خواب دستهای خود را "تکان دهند". علائم ممکن است فرد را در طول شب به طور مکرر بیدار کند.

سه علامت اصلی مرتبط با سندورم تونل کارپال عبارتند از:

1. درد

2. بی‌حسی

3. مور مور

این علائم در انگشت شست و دو انگشت کنار آن و همچنین نیمی از انگشت حلقه مشاهده می‌شود و حتی  ممکن است به بقیه دست و تا بازو گسترش پیدا کنند. با پیشرفت بیماری، علائم در طول روز و شب ممکن است فرد را درگیر کند و شخص تشکیل مشت یا گرفتن اشیای کوچک را هم نتواند انجام دهد. باز کردن یک بطری نوشابه، و فعالیتی مثل تایپ کردن روی صفحه کلید می‌تواند یک چالش برای شخص باشد. در صورت عدم درمان ، عضلات قاعده انگشت شست ممکن است تحلیل رفته و فرد دیگر نتواند گرما و سرما را با انگشت شست و انگشت تشخیص دهد. علائم پس از استفاده از دست آسیب دیده، بدتر می‌شوند. اگر بازو یا دست برای مدت طولانی در همان وضعیت قرار داشته باشد، احساس سوزن سوزن شدن، سوزش و درد ممکن است بدتر شود.

 

هدف از درمان این است که با کاهش فشار بر عصب میانی علائم را کاهش داده و روند پیشرفت بیماری کند شود. افرادی که علائم خفیف دارند و سن آنها 30 سال یا کمتر است و یا در دوران بارداری به این بیماری مبتلا شده‌اند، ممکن است در طی چند ماه، بدون درمان بهبود یابند.

 

موارد زیر ممکن است به کاهش ناراحتی کمک کند:

استراحت دست و مچ: هرچه دست و مچ بیشتر استراحت کند، احتمال تسکین علائم بیشتر می‌شود.

کمپرس سرد: قرار گرفتن کیسه یخ روی مچ دست ممکن است در هنگام افزایش شدت علائم کمک کننده باشد، اما نباید یخ را مستقیماً روی پوست قرار داد.

کنترل عوامل محرک: اگر سندورم تونل کارپال از حرکات تکراری دست ناشی می‌شود، فرد باید استراحت کند تا دست و مچ، وقت برای استراحت و بهبودی داشته باشد.

کاردرمانی: یک درمانگر می‌تواند به فرد بیاموزد که چگونه کارهای مختلف را به طور متفاوتی انجام دهد.

آتل مچ دست: این‌ها مچ دست را در همان وضعیت نگه می‌دارند و از خم شدن آن جلوگیری می‌کنند. اگر پوشیدن این آتل‌ها باعث ایجاد اختلال در فعالیت روزمره شود، می‌توان آنها را در هنگام خواب پوشید. آتل مچ دست را می‌توانید از فروشگاه اینترنتی ماهان مدیکال تهیه نمایید. مشاوران ماهان مدیکال می‌توانند در این زمینه راهنمایی‌های لازم را انجام دهند.

اکثر بیماران با علائم خفیف که این راهکارها را انجام داده‌اند، مشاهده شده که در عرض 4 هفته بهبودی را تجربه کرده‌اند.

 

 

 

پزشک ممکن است تزریق کورتیکواستروئید را برای کاهش التهاب توصیه کند. این موارد معمولا با تزریق، مستقیم به داخل تونل کارپال اعمال می‌شوند. شخص می‌تواند قرص هم استفاده کند اما معمولا از اثر کمتری برخوردار است. در ابتدا، درد ممکن است افزایش یابد، اما بعد از 2 روز باید شروع به کاهش کند. اگر پس از بهبودی، دوباره علائم ظاهر شد، ممکن است شخص به درمان تکمیلی نیاز داشته باشد. با این حال، استفاده مداوم از کورتیکواستروئیدها توصیه نمی‌شود، زیرا ممکن است عوارض جانبی طولانی مدت داشته باشد.

داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی ممکن است به تسکین درد کوتاه مدت کمک کند. این موارد زمانی کمک‌کننده است که سندروم تونل کارپال ناشی از یک بیماری التهابی زمینه‌ای باشد.

سایر روش‌های درمانی از جمله ورزش و تزریق بوتاکس نیز روش‌های معتبری برای درمان سندورم تونل کارپال  است.

 

 

در موارد شدید ، که درمان‌های خوراکی موثر نبوده و علائم حداقل 6 ماه به طول انجامیده‌اند ، ممکن است جراحی مناسب باشد.

جراحی رهاسازی تونل کارپال، یک عمل سرپایی است. نیازی به بستری در بیمارستان ندارد.

جراحی برای کاهش فشار بر عصب مدیان انجام می‌شود که شامل بریدن رباط کارپال است.

کلینیک کلیولند تخمین می‌زند که میزان موفقیت جراحی برای سندروم تونل کارپال بیش از 90 درصد است و بازگشت مجدد این مشکل به ندرت اتفاق می‌افتد.

مانند هر عمل جراحی، همیشه خطر عوارض از جمله عفونت، خونریزی بعد از عمل، آسیب عصبی و ایجاد زخم وجود دارد.

 

 

خودآزمایی برای سندروم تونل کارپال شامل ضربه ناچیزی به مچ دست است تا ببینید آیا این باعث ایجاد احساس سوزن سوزن شدن یا بی‌حسی در انگشتان می‌شود.

آزمایش دیگر این است که مچ دست را خم کنید یا آن را برای یک دقیقه بالای سر نگه دارید. اگر درد، بی‌حسی یا سوزن سوزن شدن وجود داشته باشد، ممکن است به معنی وجود سندروم تونل کارپال باشد.

با این حال ، این تست ها قطعی نیستند.

یک پزشک معمولاً پس از سوال در مورد علائم و معاینه دست و مچ برای مشاهده علائم ضعف در عضلات اطراف شست، می‌تواند این سندورم را تشخیص دهد. آنها همچنین ارزیابی می‌کنند که فرد چقدر می‌تواند از دست و مچ استفاده کند.

یکسری آزمایش وجود دارد که ابتلای به سندروم تونل کارپال را می‌تواند تشخیص دهد. 

آزمایش تینل یا علامت تینل: پزشک روی عصب مدیان ضربه می‌زند تا ببیند بیمار در یک یا چند انگشت احساس بی‌حسی یا گزگز می‌کند.

آزمایش فالن برای خم شدن مچ دست: بیمار پشت دست‌ها را به هم فشار می‌دهد تا مچ دست خم شود. اگر گزگز یا بی‌حسی در عرض یک دقیقه رخ دهد، ممکن است به عصب مدیان آسیب برسد.

مطالعه هدایت عصب: الکترودها روی دست و مچ قرار می‌گیرند. شوک‌های الکتریکی کوچک اعمال می‌شود. این آزمایش میزان انتقال سریع امواج به عضلات توسط اعصاب را اندازه‌گیری می‌کند.

الکترومیوگرافی: یک سوزن ظریف به عضله وارد می‌شود. فعالیت الکتریکی روی صفحه می‌تواند مشخص کند که آیا عصب مدیان آسیب دیده است یا خیر، و در این آسیب، شدت درگیری مشخص می‌شود.

آزمایش خون: آزمایش خون می‌تواند یک بیماری زمینه‌ای که مربوط به سندرم تونل کارپال باشد را تشخیص دهد. از جمله کم‌کاری تیروئید، روماتوئید، آرتروز یا دیابت.

 

 

تونل کارپال که به آن کانال کارپال نیز گفته می‌شود، یک مجرای باریک و سفت و سخت از استخوان‌ها و رباط‌ها در پایه دست است. عصب و تاندون‌های میانی نیز در تونل کارپال قرار دارند.

تونل کارپال می‌تواند بر اثر تحریک و التهاب تاندون‌ها گاهی اوقات باریک شود و باعث فشار بر عصب مدیان گردد.

اعصاب کف دست‌، انگشت شست و سه انگشت دیگر توسط عصب مدیان کنترل می‌شود. عصب میانی همچنین باعث کنترل عضله‌ای می‌شود که انگشت شست را از طریق کف دست می‌برد تا انگشت کوچک را لمس کند.  ولی این عصب انگشت کوچک را کنترل نمی‌کند.

فشار بر روی این عصب می‌تواند منجر به درد‌، بی‌حسی و ضعف در دست و مچ دست و در نهایت کشیده شدن درد تا بازو و شانه‌ها شود.

سندروم تونل کارپال به دلایل مختلف می‌تواند شدت پیدا کند. با این حال، اگر شخص مرتبا از مچ دست و انگشتان خود استفاده کند، بیشتر در معرض ابتلا قرار دارد و یا اینکه شدت بیماریش افزایش پیدا می‌کند.

گاهی اوقات، هیچ دلیل مشخصی برای ابتلا به این سندروم وجود ندارد.

 

 

تصور می‌شود شایع‌ترین دلایل این موارد:

1. استفاده مکرر از ابزار دستی ارتعاشی مثل دریل و...

2. استرس‌کاری

3. بارداری ، به عنوان مثال ، به دلیل ادم یا تجمع مایعات

4. آرتریت التهابی و روماتوئید

5. کم‌کاری تیروئید 

6. دیابت

7. ضربه، مانند دررفتگی یا شکستگی مچ دست

8. مشکلات ساختاری در مفصل مچ دست

9. ضایعات در مچ دست

10. کیست یا تومور در تونل کارپال

11. پرکاری هیپوفیز 

12. هر نوع تورم یا التهاب در اطراف تاندون‌ها

 

(سرما علائم را بدتر می‌کند، بنابراین پوشیدن دستکش در زمستان می‌تواند کمک کند.)

اقدامات برای کاهش خطر ابتلا به کارپال تونل سندروم شامل موارد زیر است:

1. هنگام انجام کارهای دستی خیلی به مچ دست فشار وارد نکنید.

2. حتی‌الامکان هنگام خواب و کار مچ دست صاف باشد.

3. جلوگیری از خم شدن و کشیدن مکرر مچ دست.

4. حفظ وضعیت صحیح بدن برای جلوگیری از فشار بیش از حد به مچ دست و دست.

5. تغییر فضای کار برای کاهش موقعیت‌های آسیب‌زا برای مچ دست و بدن.

6. استراحت و استراحت مکرر هنگام انجام کارهای معمول برای محافظت در برابر اثرات طولانی مدت.

7. گرم نگه‌داشتن دست‌ها با پوشیدن دستکش در محیط سرد، زیرا سرد بودن دست‌ها می‌تواند خطر ابتلا به سندروم تونل کارپال را افزایش دهد. 

8. درمان بیماری‌های زمینه‌ای، به عنوان مثال، ایجاد کنترل خوب گلوکز برای جلوگیری از عوارض دیابت. 

طبق اطلاعات موجود، هیچ منبع معتبری وجود ندارد که نشان دهد استفاده از رایانه خطر ابتلا به سندروم تونل کارپال را افزایش می‌دهد، اما صفحه کلیدهای ارگونومیک با یک صفحه کلید بلند و منحنی ممکن است با کمک به نگه‌داشتن دست‌ها در موقعیت خنثی، فشار را کاهش دهند.

 برخی افراد ورزش‌های حرکتی دست، از جمله یوگا، و ماساژ را توصیه می‌کنند، اما تحقیقات موثر بودن آن‌ها را تأیید نکرده است.