بیماری پارکینسون چیست؟

 

بیماری پارکینسون یک اختلال مغزی است که با گذشت زمان بدتر می شود. در این بیماری سلول های عصبی در قسمتی از مغز به نام جسم سیاه از بین می‌روند. این قسمت از مغز برای کنترل حرکت مهم است. به همین دلیل است که افراد مبتلا به پارکینسون اغلب تلو تلو می خورند. درمان های انجام گرفته می توانند به بهبود علائم کمک کنند، اما راهی تاثیری در خوب شدن بیماری و یا کاهش روند پیشرفت بیماری ندارند.

 

علت اصلی بیماری پارکینسون هنوز مشخص نیست. اما بر اساس تحقیقات انجام شده، احتمالا ژنتیک و قرار گرفتن در معرض سموم خاص در ابتلا به این بیماری بی‌تاثیر نیست. هنوز روشی برای پیش بینی اینکه چه کسی و به چه دلیل به این بیماری مبتلا می‌شود، وجود ندارد. 

 

ابتلا به پارکینسون در هر دو جنس اتفاق می‌افتد اما شیوع آن در مردان 1.5 برابر بیشتر از زنان است. همچنین احتمال ابتلا در افراد مسن بالاتر است. بنابر آمارها فقط 4٪ از افراد زیر 50 سال به این بیماری مبتلا می‌شوند. هر سال، حدود 60،000 نفر مبتلا به پارکینسون در ایالات متحده شناسایی می‌شوند. 10 میلیون نفر در سراسر جهان به این بیماری مبتلا هستند.

 

چهار نشانه اصلی پارکینسون مربوط به حرکت است:

• لرزش یا تکان دادن دست ها ، بازوها ، پاها ، فک یا سر

• سفت شدن عضلات بازوها، پاها و تنه

• کند شدن حرکت

• مشکل در تعادل و هماهنگی

 

اما علائم دیگری نیز وجود دارد که در صورت مشاهده‌ی آن‌ها باید به پزشک مراجعه کنید. این علائم عبارتند از: 

• افسردگی یا سایر تغییرات احساسی

• مشکل در جویدن ، بلعیدن یا صحبت کردن

• مشکل خواب

• یبوست

 

پارکینسون یک بیماری پیشرونده است و علائم شخص معمولاً با گذشت زمان بدتر می شوند. علائم پارکینسون نیز از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است. سرعت تشدید و شدت آن نیز می تواند بسیار متفاوت باشد. نادیده گرفتن یا کنار گذاشتن علائم اولیه ممکن است اول بیماری راحت باشد اما به مرور زمان آنها از یک طرف بدن شروع شده و در طرف دیگر بدن نیز خود را نشان دهند.

 

 

در ابتدا، تشخیص بیماری پارکینسون برای پزشکان دشوار است. این موضوع به این دلیل است که علائم بسیار متفاوت است و ممکن است با علائم برخی از بیماری‌ها یکی باشد. هیچ تشخیص خاصی برای پارکینسون وجود ندارد. پزشک ممکن است برای تشخیص بیماری و اطمینان از آن، آزمایشات تصویربرداری را تجویز کند.

 

داروهایی که دوپامین تولید می کنند‌

پارکینسون بر سلول‌های عصبی مغز که ماده شیمیایی به نام دوپامین تولید می‌‌کنند، تأثیر می گذارد. در نتیجه ، سطح دوپامین کاهش می یابد. پزشکان معمولاً درمان با ال‌دوپا (L-dopa) را آغاز می کنند. این ماده درمغز به دوپامین تبدیل می شود. اما این دارو می تواند موجب اختلال در عملکرد معده بیمار شود ، بنابراین آن را با داروی دیگری به نام کاربیدوپا برای کنترل این عوارض جانبی تجویز می‌کنند.

 

پزشک ممکن است  برای کنترل علائم یکی از داروهای زیر را به تنهایی یا با داروی دیگری تجویز کند:

آگونیست‌های دوپامین: این داروها مانند دوپامین عمل می‌کنند اما سطح آن را در مغز افزایش نمی‌دهند. این داروها را می‌توان با هر دارویی که لوودوپا دارد مصرف کنید. ممکن است پرامیپکسول (Mirapex) یا روپینیرول(Requip) از این پدست داروها باشند.

مهارکننده های:COMT  آین داروها به دوام بیشتر ال‌دوپا کمک می کنند.

مهار کننده های MAO-B: این داروها مانع تجزیه ال‌دوپا از مغز می شوند. 

 

ممکن است پزشک دارویی برای درمان لرزش ناشی از پارکینسون برای شخص تجویز کند. این داروها آنتی کولینرژیک نامیده می شوند و باعث توقف تجزیه مواد شیمیایی در مغز می‌شوند که حرکت را کنترل می‌کند. ممکن است داروهای بنزتروپین مسیلات (کوگنتین) یا تری هگسی فنیدیل (آرتان) برای کنترل لرزش دست در بیماری پارکینسون مفید باشد.

 

 

اگر داروهای تجویزی به اندازه کافی خوب عمل نکند، پزشک ممکن است تحریک عمیق مغزی (DBS) را پیشنهاد کند. در DBS ، پزشک الکترودهایی را در اعماق مغز کاشته و دستگاه متصل به آنها پالس های الکتریکی را وارد مغز می‌کند. این پالس‌ها می‌توانند به کنترل لرزش ناشی از پارکینسون کمک کنند.

در گذشته ، پزشکان گاهی از روشهای دیگر برای تحریک به مغز استفاده می کردند تا به علائم حرکتی کمک کنند. اما در حال حاضر این روش‌ها منسوخ شده‌اند. 

 

انجام تمرینات فیزیوتراپی می‌تواند به تقویت قدرت و تعادل بیمار کمک کند. کاردرمانی روشهای جدیدی را برای مدیریت کارهای شخص آموزش می‌دهد. گفتاردرمانی نیز می تواند در نحوه‌ی صحبت کردن کمک کننده باشد.

 

خوردن غذاهای سالم کمک می کند تا شخص بیمار احساس بهتری داشته باشد. همچنین ممکن است به برخی علائم پارکینسون مانند یبوست کمک کند. ورزش منظم می‌تواند قدرت ، انعطاف پذیری و تعادل را افزایش می دهد. بهتر است برای انجام ورزش با یک مربی و یا فیزیوتراپیست مشورت کنید.

 

کارهایی که به بهبود علائم کمک می‌کنند. 

همراه با مراقبت های پزشکی منظم ، این رویکردها می تواند به خلق و خو ، انرژی و احساس روزانه بیمار کمک کند:

• ماساژ

• تایچی

• یوگا

• مراقبه

 

 

منبع: webmd.com

ترجمه: تحریریه ماهان مدیکال