واکسن نانوذرات

محققان دریافتند که واکسن‌های سرطان زمانی که به‌جای زیر جلدی به صورت داخل وریدی تزریق می‌شوند، در موش‌ها مؤثرتر هستند. آنها دریافتند که تحویل داخل وریدی پاسخ سلول تی را فعال می کند و ریزمحیط تومور را بازسازی می کند. اگر بتوان این یافته ها را به انسان ترجمه کرد، ممکن است بتوانند کارایی واکسن سرطان را بهبود بخشند. ایمونوتراپی سرطان با تجهیز سیستم ایمنی خود فرد برای خلاص شدن از شر تومورها کار می کند. پیشرفت‌ها در زیست‌شناسی سلول‌های تی منجر به استراتژی‌های درمانی منبع مورد اعتماد، از جمله مهارکننده‌های ایست بازرسی، منبع مطمئن، سلول درمانی پذیرفته‌شده، و واکسن‌های سرطان شده است. با این حال، تاکنون، آزمایش‌های واکسن سرطان نتایج متفاوتی را ایجاد کرده است. در حالی که برای برخی موثر هستند، اما در برخی دیگر بی اثر هستند و بسیاری از انواع سرطان به این رویکرد پاسخ نمی دهند. درک بهتر محرک‌های مولکولی و سلولی که پاسخ سلول‌های تی، را در اطراف تومورها کاهش می‌دهند، می‌تواند فرمولاسیون واکسن را بهبود بخشد.

تحویل واکسن سرطان

یافته‌های قبلی منبع مورد اعتماد نشان داد که تحویل داخل وریدی واکسن سرطان نانوذره پاسخ ایمنی قوی‌تری نسبت به تحویل زیر جلدی ایجاد می‌کند. اخیراً، محققان مکانیسم‌هایی را که توسط آن واکسن‌های نانوذراتی تحویل باعث ایجاد پاسخ ایمنی می‌شوند، بررسی کردند. آنها دریافتند که برخلاف زایمان زیر جلدی، تحویل داخل وریدی، یک پاسخ ایمنی سیستمیک ایجاد می کند. آنها اشاره کردند که یافته های آنها ممکن است پیامدهای گسترده ای برای توسعه واکسن های سرطان و سایر روش های ایمنی درمانی داشته باشد. دکتر سانتوش کساری، مدیر بخش اعصاب، این یک مطالعه بسیار روشنگر است که نشان می‌دهد رویکردهای استاندارد واکسن ما که معمولاً در پوست انجام می‌دهیم و برای جلوگیری از عفونت‌ها به خوبی کار می‌کند، ممکن است برای مبارزه با سرطان حتی موثرتر در صورت تزریق داخل وریدی بهبود یابد. انکولوژی در مرکز بهداشت پراویدنس سنت جان، رئیس بخش علوم اعصاب ترجمه و درمان اعصاب در موسسه سرطان سنت جان در سانتا مونیکا، کالیفرنیا، و مدیر پزشکی منطقه ای موسسه تحقیقات بالینی پراویدنس کالیفرنیای جنوبی، به ما گفت. دکتر کساری در تحقیق شرکت نداشت. وی در توضیح این یافته‌ها افزود، علاوه بر این، این مطالعه مکانیسمی را شناسایی کرد که تجویز تحویل داخل وریدی، نه تنها سیستم ایمنی را برای شناسایی مسیر پوستی مانند سرطان فعال می‌کند، بلکه موانع موجود در محل‌های تومور را نیز از بین می‌برد. این کار با فعال کردن مسیر اینترفرون به صورت سیستمیک برای بازسازی ریزمحیط تومور و خلاص شدن از شر مونوسیت های محرک تومور انجام می شود. برای این مطالعه، محققان تومورهای سرطان روده بزرگ را به صورت زیر جلدی در موش کاشتند. آنها سپس به موش ها واکسن نانوذراتی دادند که با تزریق داخل وریدی یا زیر جلدی پس از هفت روز و دوباره هفت روز بعد تحویل داده شد. آنها دریافتند که موش هایی که هر دو واکسن را به صورت تحویل داخل وریدی دریافت کرده بودند، پسرفت تومور را تجربه کردند، در حالی که موش هایی که هر دو واکسن را به صورت زیر جلدی دریافت کردند، این کار را نکردند. آنها همچنین دریافتند که موش‌هایی که ابتدا واکسن تزریقی زیر جلدی و به دنبال آن واکسن تزریقی تحویل داخل وریدی دریافت کردند، کنترل تومور را تجربه کردند و بقای خود را مشابه موش‌هایی که دو بار واکسن وریدی دریافت کردند، تجربه کردند. محققان خاطرنشان کردند که این بدان معناست که تجویز تحویل داخل وریدی برای اولین واکسن، معروف به پرایمینگ، ضروری نیست و سلول‌های ایمنی تولید شده توسط واکسن‌های تزریق شده زیر جلدی می‌توانند با تقویت واکسن‌های تحویل داخل وریدی باعث پسرفت تومور شوند. از آزمایش‌های بیشتر، محققان خاطرنشان کردند که در حالی که واکسن‌های زیر جلدی و تزریق تحویل داخل وریدی پاسخ سلول‌های تی، را ایجاد می‌کنند که به تومورها نفوذ می‌کند، تنها واکسن‌های تزریق شده با تحویل داخل وریدی باعث رگرسیون تومور می‌شوند. آنها دریافتند که این امر زمانی رخ داد که واکسن های تزریقی تحویل داخل وریدی به تنهایی پاسخ ایمنی ثانویه را فعال کردند  فعال سازی سلول های ایمنی به نام اینترفرون نوع 1 که مانع از کاهش فعالیت سلول های تی، در ریزمحیط تومور شد.

منبع : Medicalnewstoday.com
ترجمه : تحریریه ماهان مدیکال