ورزش و برونشیت

علائم برونشیت شامل سرفه مرطوب و پر از خلط و مشکل در تنفس است.

 آیا افراد مبتلا به برونشیت می توانند بدون بدتر کردن وضعیت خود، ورزش کنند؟

برخی از علائم برونشیت ممکن است با ورزش تشدید شود. با این حال، اگر با دقت انجام شود، فعالیت بدنی منظم برای کسانی که از برونشیت حاد بهبود می یابند توصیه می شود. ورزش همچنین ممکن است در مدیریت برونشیت مزمن مهم باشد. برای کسانی که علائم برونشیت دارند، عوامل محیطی مانند گرما و سرمای شدید، احتمال عوارض تنفسی را افزایش می دهند. در صورت بروز تنگی نفس، خس خس سینه، سرفه کنترل نشده یا سرگیجه، ورزش باید متوقف شود. این مقاله برونشیت و ورزش را بررسی می‌کند تا به افراد مبتلا کمک کند تا بفهمند که چه کاری می‌توانند با خیال راحت انجام دهند.

ورزش و سلامت ریه

ورزش فواید زیادی برای سلامت کلی و به ویژه سلامت ریه دارد. در طول فعالیت قلبی عروقی، ماهیچه ها به اکسیژن بیشتری نیاز دارند. این امر باعث افزایش تقاضای ریه ها برای جذب هوا و قلب برای گردش خون می شود. ماهیچه ها با ورزش منظم قوی تر و کارآمدتر می شوند و میزان اکسیژن مورد نیاز برای فعالیت بدنی را کاهش می دهند. هنگامی که بافت های ریه ملتهب می شوند، راه های هوایی باریک می شوند و با مخاط پر می شوند. این امر باعث کاهش دریافت اکسیژن در هنگام دم و خروج دی اکسید کربن در هنگام بازدم می شود. به طور معمول، دیافراگم بیشتر کارهای مورد نیاز برای پر کردن و تخلیه ریه ها را انجام می دهد. این کار را به صورت غیر فعال انجام می دهد و هوای مخلوط با اکسیژن و گازها را در فضای بین خود و بافت های ریه مبادله می کند. با گذشت زمان، بافت‌های ملتهب ریه انعطاف‌پذیری کمتری پیدا می‌کنند و در طی بازدم به حالت کامل خود برنمی‌گردند و هوای کهنه را پشت سر می‌گذارند. هر چه هوای کهنه در این فضا بیشتر باشد، فضای کمتری برای انقباض دیافراگم و ورود هوای جدید وجود دارد. این کار میزان کاری را که ریه‌ها برای حفظ سطح اکسیژن باید انجام دهند افزایش می‌دهد و تنفس را دشوارتر می‌کند. اگر ریه ها به هر طریقی آسیب ببینند، ممکن است نتوانند با افزایش نیاز به اکسیژن برای فعالیت بدنی مقابله کنند. با این حال، این بستگی به میزان باریک شدن و محتوای مخاط دارد، به همین دلیل است که شرایطی مانند برونشیت بر این روند تأثیر می گذارد.

ورزش با برونشیت

ورزش باعث می شود عضلات کارآمدتر شوند و اکسیژن کمتری مصرف کنند. به این ترتیب، می تواند به کاهش برخی از علائم برونشیت کمک کند. اگر فرد به خوبی هیدراته شود، ورزش می تواند گرفتگی بینی را نیز از بین ببرد و سینوس ها را باز کند.

برونشیت حاد یا مزمن

تصمیم گیری در مورد ورزش کردن با برونشیت بستگی به حاد یا مزمن بودن این بیماری دارد. موارد برونشیت حاد اغلب ناشی از سرماخوردگی است و طی 3 تا 10 روز خود به خود برطرف می شود. سرفه خشک ممکن است تا چند هفته پس از یک مورد حاد ادامه یابد. و در مقابل، برونشیت مزمن وضعیتی است که در تعریف بیماری مزمن انسدادی ریه گنجانده شده است. و اکثر موارد مزمن منبع مورد اعتماد در ایالات متحده ناشی از مصرف دخانیات است. قرار گرفتن طولانی مدت در معرض سموم یا محرک های محیطی نیز می تواند باعث برونشیت مزمن شود. در موارد مزمن، علائم حداقل 3 ماه در سال به مدت 2 سال متوالی ادامه می یابد و نیاز به درمان پزشکی دارد.

با برونشیت حاد ورزش کنید

اینکه چه نوع و شدت ورزش برای فرد مبتلا به برونشیت مناسب است به نیازهای فردی بستگی دارد. و اگر علائم سرماخوردگی یا آنفولانزا محدود به بالای گردن باشد، ورزش باید ایمن باشد. این شامل علائمی است که تأثیر می گذارد:

• سینوس ها
• گلو
• سر

با این حال، مبتلایان به برونشیت حاد باید از فعالیت بدنی تا زمانی که علائم دارند خودداری کنند. به طور معمول، این به معنای اجتناب از ورزش هدفمند، در طول دوره ریکاوری 3-10 روزه است. هنگامی که علائم برطرف شد، معمولا بازگشت به سطوح پایین فعالیت بی خطر است. این مورد حتی اگر سرفه خشک باقی بماند نیز صادق است. بازگشت به سطح فعالیت منظم ممکن است چند هفته بعد از برونشیت حاد طول بکشد. ریه ها اغلب پس از بهبودی ظاهری ملتهب می مانند. این باعث می شود آنها کمتر بتوانند استرس را کنترل کنند و نسبت به آن واکنش نشان دهند. شروع با تمرینات ملایم تر، یا نسخه های کاهش یافته تمرینات به ریه ها کمک می کند تا به آرامی قدرت خود را بازسازی کنند. نصف کردن مدت، دفعات و شدت نرمال تمرینات نقطه شروع خوبی برای بسیاری است.

منبع : Medicalnewstoday.com
ترجمه : تحریریه ماهان مدیکال