مرز بین مرگ و زندگی

در یک مطالعه جدید بر روی تجربیات نزدیک به مرگ، 567 مرد و زنی که قلبشان هنگام بستری شدن در بیمارستان در ایالات متحده و بریتانیا متوقف شد، مورد بررسی قرار گرفت. از 28 بازماندگان ایست قلبی که به عنوان بخشی از این مطالعه مصاحبه شده بودند، 11 نفر خاطراتی را به یاد آوردند که حاکی از هوشیاری در حین انجام سی آر پی، بود. بازماندگان دیگر از ایست قلبی گزارشاتی درباره آنچه تجربه کردند در حالی که قلبشان متوقف شد، ارائه کردند. گزارش ها شامل درک جدا شدن از بدن آنها و معاینات معنی دار زندگی آنها بود. محققان متوجه افزایش فعالیت مغز تا یک ساعت پس از سی آر پی،شدند. دکتر سام پرنیا در حالی که مدرک پزشکی خود را در دانشگاه لندن در اواسط دهه 90 به پایان می رساند، شاهد تلاش پزشکان برای احیای مردی بود که دچار ایست قلبی شده بود. دکتر پرنیا در حالی که آنجا ایستاده بود به این فکر می کرد که آیا بیمار می تواند کادر پزشکی را در حالی که برای احیای او تلاش می کردند بشنود. دکتر پرنیا، پزشک مراقبت‌های ویژه، که همچنین دانشیار دپارتمان پزشکی، و همچنین مدیر تحقیقات مراقبت‌های ویژه و احیا سازمان است، درست در بیمارستان تصمیم گرفت که به بیمارستان برود. تا خودش جواب را بفهمد. او فکر کرد که این تحقیق ممکن است یک یا دو سال طول بکشد. دکتر پرنیا به ما گفت، ما 25 سال بعد اینجا هستیم و من هنوز این کار را انجام می‌دهم. در 6 نوامبر، دکتر پرنیا، آگاهی در حین احیا 2، مطالعه چند مرکزی هوشیاری و آگاهی در ایست قلبی، را در جلسات علمی انجمن قلب آمریکا 2022 منبع مورد اعتماد در شیکاگو ارائه کرد. دکتر پرنیا، که به عنوان محقق اصلی این مطالعه خدمت کرد، توضیح داد که او و سایر محققان این تحقیق را در تلاش برای کشف علمی چیزی که متخصصان سلامت دهه‌ها به طور حکایتی درباره آن بحث کرده‌اند، انجام دادند، داستان‌های مشابهی که مردم با احیای قلبی ریوی سی آر پی، احیا کردند. اغلب از زمانی می گویند که قلبشان متوقف شد. دکتر پرنیا به ما گفت، در دهه‌های اخیر، میلیون‌ها نفر از افرادی که این مشکل را پشت سر گذاشته‌اند، گزارش کرده‌اند که هوشیاری خود را افزایش داده‌اند، حتی اگر از دیدگاه پزشکان‌شان هوشیار نبودند و در حال مرگ بودند.

مطالعه چند مرحله ای

این مطالعه روی 567 مرد و زنی متمرکز بود که پس از توقف ضربان قلبشان در یکی از 25 بیمارستان شرکت‌کننده در ایالات متحده و بریتانیا، سی آر پی،دریافت کردند. هنگامی که پزشکان سی آر پی،را بر روی بیماری که قلبش متوقف شده بود شروع کردند، محققان به سرعت به محل حادثه رفتند و یک الکتروانسفالوگرام قابل حمل برای نظارت بر فعالیت الکتریکی در قسمت‌های مختلف مغز و طیف‌سنجی مادون قرمز نزدیک،  برای اندازه‌گیری اشباع اکسیژن به همراه آوردند.

نواحی سطحی قشر مغز

محققان با توجه به اینکه مانع از انجام سی آر پی،نشوند، یک رایانه لوحی را بالای سر بیمار بستند. تبلت به هدفون بلوتوثی که روی گوش بیمار قرار می‌گرفت وصل می‌شد. تبلت یکی از 10 تصویر ذخیره شده را روی صفحه نمایش می دهد. پس از 5 دقیقه، رایانه صدای ضبط شده ای را پخش کرد که کلمات، سیب، گلابی و موز را هر دقیقه به مدت 5 دقیقه بیان می کرد. دکتر پرنیا توضیح داد، بنابراین وقتی این مطالعه را طراحی کردیم، می‌خواستیم نه تنها سیستم‌های نظارت بر مغز داشته باشیم، بلکه سیستمی برای جستجوی منبع قابل اعتماد یادگیری ناخودآگاه احتمالی داشته باشیم. از 567 نفر، 213 نفر یا حدود 38٪ بازگشت پایدار گردش خون خود به خود را تجربه کردند، به این معنی که نبض آنها برای 20 دقیقه یا بیشتر بازیابی شد. تنها 53 نفر یا کمتر از 10 درصد از شرکت کنندگان زنده ماندند تا از بیمارستان مرخص شوند. از این 53 نفر، 25 نفر به دلیل وضعیت نامناسب سلامتی قادر به مصاحبه با محققان نبودند. با 28 شرکت‌کننده باقی‌مانده، 2 تا 4 هفته پس از ایست قلبی، بسته به بهبودی، مصاحبه شدند. ابتدا، محققان به بازماندگان یک نمره آزمون ذهنی مختصر برای ارزیابی نقص در توانایی های مغز آنها برای عملکرد دادند. بیمارانی که امتیاز بالاتر از 6 را به دست آوردند که نشان می‌دهد احتمالاً اختلال شناختی متوسطی ندارند، تحت مصاحبه‌های مرحله 1 قرار گرفتند که شامل سؤالاتی در مورد خاطرات آنها از زمانی بود که تحت سی آر پی،قرار گرفتند. برای مصاحبه مرحله 2، محققان از سؤالات باز استفاده کردند تا درباره تجربیات بیماران در طول ایست قلبی بیاموزند و مقیاس 16 ماده ای نزدیک به مرگ را تکمیل کردند. بیمارانی که شنیده یا دیدن چیزهایی را در طول تجربیات خود به یاد می آورند به مصاحبه مرحله 3 رفتند که عمیق تر بود. علاوه بر این، محققان از شرکت کنندگان خواستند از بین ده تصویر، یک تصویر را انتخاب کنند و نام سه میوه ای را که هنگام دریافت سی آر پی،شنیده اند، بیان کنند. این تحقیق همچنین شامل یک مطالعه مقطعی منبع معتبر برای جبران این واقعیت است که تعداد کمی از افراد پس از ایست قلبی در مطالعه انجام شده در بیمارستان ها زندگی می کردند. این جمعیت بزرگتر از بازماندگان گزارش هایی از تجربیات خود ارائه کردند.

منبع : Medicalnewstoday.com
ترجمه : تحریریه ماهان مدیکال