سندرم پیتر پن چیست؟
سندرم پیتر پن، یک اصطلاح روانشناسی رایج است که بزرگسالان جوان به ویژه مردان را توصیف می کند که به نظر نمی رسد بزرگ شوند. دکتر دن کیلی این اصطلاح را در سال 1983 در کتاب خود با عنوان سندرم پیتر پن: مردانی که هرگز بزرگ نشده اند ابداع کرد. یک سال بعد، او وندی را منتشر کرد و مشکلات دختران جوان را در روابط با پیتر پانز بیان کرد. افرادی که دارای ویژگی های سندرم پیتر پن هستند ممکن است از پذیرفتن مسئولیت های بزرگسالان امتناع کنند، در حفظ روابط سالم مشکل داشته باشند و دلتنگی زیادی برای دوران جوانی خود داشته باشند. در حالی که اغلب مردم ممکن است گهگاه آرزوی سادگی دوران کودکی را داشته باشند، افراد مبتلا به سندرم پیتر پن ممکن است در زندگی یک زندگی معمولی بزرگسالان با مشکل مواجه شوند.
سندرم پیتر پن چیست؟
سندرم پیتر پن یک تشخیص رسمی نیست و توسط مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری یا راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم، ویرایش متن به رسمیت شناخته نشده است. بلکه یک اصطلاح غیررسمی است که برخی روانشناسان از آن استفاده می کنند. سندرم پیتر پن افرادی را توصیف می کند که در «بزرگ شدن» مشکل دارند. ممکن است مدیریت مسئولیت های معمول بزرگسالان، مانند حفظ شغل و حفظ روابط سالم، برای آنها دشوار باشد. به گفته کیلی، افراد مبتلا به سندروم پیتر پان غیرمسئولانه رفتار می کنند و ممکن است ویژگی های شخصیتی خودشیفته را نشان دهند. او می‌گوید که این موضوع، داشتن روابط اجتماعی، حرفه‌ای و عاشقانه را برای آنها چالش‌برانگیز می‌کند. او بیان می کند که از آنجایی که افراد مبتلا به سندرم پیتر پان از پذیرش مسئولیت خودداری می کنند، تمایل دارند دیگران را به خاطر مشکلات سرزنش کنند. آنها همچنین در بیان احساسات خود مشکل دارند، که به مشکل آنها در حفظ روابط کمک می کند.
صفات و خصوصیات
از آنجایی که سندرم پیتر پن یک تشخیص رسمی نیست، معیار مشخصی برای تعریف این بیماری وجود ندارد. با این حال، برخی از علائم رایج ذکر شده عبارتند از:
- مشکل در مسئولیت ها و تعهد
- مسائل مربوط به کار و علایق شغلی
- بیهوده بودن و خود محور بودن
- ترس از تنهایی
- مشکل در کنترل رفتار تکانشی
- اتکا به دیگران
- پرهیز از انتقاد
یکی از ویژگی های اصلی سندرم پیتر پن، مشکل داشتن در روابط شخصی و عاشقانه است. برخی از افراد مرتباً شرکای خود را تغییر می دهند، اغلب به دنبال شرکای کمتر بالغ می گردند و زمانی که به سطح بالاتری از تعهد نیاز است، به روابط پایان می دهند. کیلی در کتاب خود به نام مردانی که هرگز بزرگ نمی‌شوند در سال 1997 هفت نشانه کلیدی سندرم پیتر پن را فهرست کرد. آنها عبارتند از:
- فلج عاطفی: افراد ممکن است احساسات خود را خفه کنند یا احساسات خود را به روش های نامناسب بیان کنند.
- کندی: آنها ممکن است بی تفاوت باشند، وظایفشان را به تعویق بیاندازند و اغلب دیر انجام دهند.
- چالش های اجتماعی: آنها ممکن است احساس اضطراب کنند و در ایجاد دوستی های معنادار مشکل داشته باشند.
- اجتناب از مسئولیت: افراد اغلب از مسئولیت پذیری در مورد اشتباهات خود اجتناب می کنند و ممکن است دیگران را مقصر بدانند.
- روابط زنانه: به گفته کیلی، افراد ممکن است در روابط مادری مشکل داشته باشند و با شرکای عاشقانه آینده به عنوان شخصیت های مادر رفتار کنند.
- روابط مردانه: آنها ممکن است از پدر خود احساس دوری کنند و با شخصیت های اقتدار مرد مشکل داشته باشند.
- روابط جنسی: آنها ممکن است از طرد شدن از طرف شرکای عاشقانه بترسند و تمایل به شریکی داشته باشند که به آنها وابسته باشد.
واضح است که کیلی بسیاری از معیارها را بر اساس ایده های منسوخ و مردسالارانه جنسیت و جنسیت استوار می کند، بنابراین آنها اغلب در دیدگاه مدرن از سندرم پیتر پان منعکس نمی شوند. در حالی که متون قبلی بیان می‌کردند که این سندرم فقط مردان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، این ویژگی‌ها می‌تواند بر هر کسی، صرف نظر از جنسیت یا جنسیت تأثیر بگذارد.
منبع : Medicalnewstoday.com
ترجمه : تحریریه ماهان مدیکال
ارسال یک نظر
