اختلال دلبستگی در بزرگسالان چیست؟

اختلال دلبستگی نوعی خلق و خو یا اختلال رفتاری است که بر توانایی فرد در ایجاد و حفظ روابط تأثیر می گذارد.

این اختلالات معمولاً در کودکی ایجاد می شوند و میتواند در نتیجه ی عدم برقراری ارتباط کودک با والدین خود بطور پیوسته از نظر عاطفی و احساسی بوجود آید.

 برای بزرگسالان تشخیص اختلال دلبستگی بطور رسمی وجود ندارد، اما آنها می توانند از عوارض ناشی از مسائل مربوط به دلبستگی در بزرگسالی آسیب ببینند. این می تواند از اختلالات دلبستگی درمان نشده یا تشخیص داده نشده در دوران کودکی ناشی شود.

 در این مقاله بررسی خواهیم کرد که اختلالات دلبستگی چیست ، همچنین انواع و علائم آنها را بیان کرده و در ادامه گزینه های درمان و زمان مراجعه به پزشک را بررسی می‌کنیم.

مبانی: نظریه دلبستگی

نظریه دلبستگی به چگونگی ایجاد پیوندهای عاطفی در افراد می پردازد. روشی که فرد برای شکل گیری و حفظ روابط خود می آموزد در درجه اول از تعاملات اولیه او با والدینش در دوران کودکی ناشی می شود.

 روانشناسان در ابتدا انواع مختلف دلبستگی را که در دوران کودکی ایجاد میشوند ، مورد مطالعه و دسته بندی قرار دادند.  سپس محققان روشی را تحت عنوان "پرسشنامه ی دلبستگی بزرگسالان" برای تشخیص انواع آن در بزرگسالان تهیه کردند. سوالات نوع رابطه اولیه ای را که یک بزرگسال با ولدین خود در دوران کودکی داشته است را ارزیابی می کند.

 انواع دلبستگی در بزرگسالان مشابه موارد مشاهده شده در کودکان است.  آنها عبارتند از:

دلبستگی ایمن: یک فرد بالغ با دلبستگی ایمن احتمالاً با والدین خود پیوند عاطفی مثبتی داشته است.  آنها در روابط خود راحت هستند و اضطراب و پریشانی کمی دارند.
 دلبستگی اجتنابی یا کنارگذاشتن: بزرگسالان با این نوع دلبستگی از نزدیک بودن احساس راحتی نمیکنند و استقلال را در روابط خود ارزشمند می دانند.  در کودکی ممکن است والدین  آنها با نیازهای آنها همراه نبوده اند.

دلبستگی اضطرابی: بزرگسالان با این نوع دلبستگی خواستار صمیمیت هستند و در روابط خود احساس امنیت نمی کنند.  اگر كودك والدینی داشته باشد که بطور متقاطع یا غیرقابل پیش بینی در هنگام پاسخ به نیازها و احساسات او حضور داشته اند، ممكن است این سبک دلبستگی ایجاد شود.

 دلبستگی نامشخص: بزرگسالان با این سبک دلبستگی ممکن است الگوهای شدید یا بی نظمی از روابط داشته باشند ، که به عنوان مثال گاهی به دنبال نزدیک کردن روابط میگردند و سپس افراد را از خود دور میکنند. این نوع از دلبستگی ممکن است ممکن است در پاسخ به ضربه یا حادثه و یا سو استفاده در دوران کودکی ایجاد شود.

انواع اختلال دلبستگی

 با این حال ، شایان ذکر است که معیارهای هر یک بر علائم در کودکان متمرکز است.

 اختلال دلبستگی واکنشی - Reactive attachment disorder

 اختلال دلبستگی راکتیو (RAD) معمولاً از سو رفتار با کودک یا بی توجهی به او در اوایل دوران کودکی ناشی می شود.

 آكادمی روانپزشكی كودك و نوجوان آمریكا خاطرنشان میکند كه كودكان مبتلا به RAD ممكن است:

 سطح تعامل کمی با افراد دیگر داشته باشد
 در هنگام تعاملات اجتماعی شواهدی از احساسات کم یا بی احساسی نشان می دهند
 در آرام شدن در هنگام استرس مشکل دارند
 هنگام انجام کارهای روزمره با والدین خود ، ناراضی ، تحریک پذیر ، غمگین یا ترسیده به نظر می رسند

اگر کودک درمان موثری دریافت نکند ، علائم RAD ممکن است آشکار شود یا تا بزرگسالی ادامه یابد. علائم احتمالی این اختلال در بزرگسالان عبارتند از:

     مشکل در بیان احساسات
     مقاومت در برابر محبت
     مشکل در ابراز محبت
     سطح پایین اعتماد
     مشکل در حفظ روابط
     یک تصویر منفی از خود
     خشمگینی
     تکانشگری
     کناره گیری

اختلال آمیختگی بازداری نشده​ - Disinhibited social engagement disorder

اختلال آمیختگی بازداری نشده (DSED) ممکن است در پاسخ به بی توجهی اجتماعی و عدم پیوستگی مداوم با یکی از والدین در طول 2 سال اول زندگی ایجاد شود.

کودکان تحت مراقبت اغلب علائم DSED را نشان می دهند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

     بیش فعالی
     حداقل مرزهای اجتماعی
     جامعه پذیری شدید
     آمادگی برای نزدیک شدن و تعامل با غریبه ها

اگر کودک مبتلا به DSED درمان موثری دریافت نکند ، این مسئله می تواند تا بزرگسالی آشکار شود یا ادامه یابد. یک نوجوان یا بزرگسال با DSED ممکن است رفتار های زیر را بروز دهد:

     بیش فعالی
     اعتماد بیش از حد به افرادی که نسبت به آنها شناخت ندارند
     عدم آگاهی از مرزهای اجتماعی
     تمایل به پرسیدن سوالات سرزده از افرادی که آنها تازه ملاقات کرده اند
     سایر رفتارهایی که نشان دهنده ی عدم کمرویی و خویشتن داری باشد

آیا این اختلال ارتباطی با اختلال هویت تجزیه ای دارد؟

داشتن اختلال هویت تجزیه ای (DID) شامل داشتن حداقل دو حالت شخصیتی مجزا است. متخصصان پزشکی قبلاً از این بیماری به عنوان اختلال چند شخصیتی یاد می کردند.

برخی شواهد نشان می دهد که افرادی که دلبستگی آشفته دارند ممکن است بعداً دچار تجزیه شوند.

هنوز هم ، محققان به طور کامل علل شرایط تجزیه را درک نمی کنند. برخی از نظریه ها حاکی از آن است که ممکن است پس از سوءاستفاده جنسی یا عاطفی در کودکی ایجاد شوند.

اختلال هویت تجزیه ای (DID)حدود 1٪ الی 3٪ از جمعیت را تحت تأثیر قرار می دهد ، اما علائم عمومی تجزیه شایعتر است.

فرد مبتلا به DID از تغییر شخصیت خود یا "تغییر" اطلاع ندارد.

در زیر برخی از علائم و نشانه های این اختلال که دیگران ممکن است متوجه شوند یا شخص ممکن است تجربه کند، آورده شده است:

     عدم اطمینان در مورد هویت واقعی آنها
     ناپیوستگی در درک خویشتن
     تغییرات مربوط به رفتار ، هوشیاری و حافظه
     احساس عدم ارتباط با خود و دنیای اطرافشان
     از دست دادن حافظه مربوط به اطلاعات شخصی یا وقایع روزمره
     کاهش توانایی احساس درد جسمی

اختلال دلبستگی و روابط بزرگسالان

یک اختلال دلبستگی که در دوران کودکی ایجاد می شود ممکن است در بزرگسالی روابط را تحت تأثیر قرار دهد و تحقیقات بیشتر در این زمینه لازم است.

فرد مبتلا به اختلال دلبستگی ممکن است در اعتماد به دیگران یا احساس امنیت در یک رابطه مشکل داشته باشد. در نتیجه، ممکن است در ایجاد و حفظ دوستی و مشارکت های عاشقانه با مشکل روبرو شوند.

عوارض

RAD یا DSED مربوط به دوران کودکی و درمان نشده، می تواند موارد زیر را در بزرگسالی ایجاد کند:

     عزت نفس پایین
     نقص عاطفی
     دشواری در موقعیت های اجتماعی
     اضطراب
     افسردگی
     افتراق

تشخیص

در حال حاضر ، DSM-5 اختلالات دلبستگی را در بزرگسالان تشخیص نمی دهد ، بنابراین بعید است که یک بزرگسال این تشخیص را دریافت کند.

رفتار

درمان اختلال دلبستگی در دوران کودکی معمولاً شامل روان درمانی است - که ممکن است به نفع بزرگسالی باشد که مظهر این اختلال را تجربه می کند.

ممکن است یک فرد بزرگسال دلبستگی درمانی یا مشاوره زوجین را مفید بداند. دلبستگی درمانی برای کمک به فرد در غلبه بر تأثیر تجربیات منفی اولیه با دلبستگی متمرکز است.

مشاوره زوجین می تواند به افراد کمک کند تا ببینند چگونه اختلال دلبستگی ممکن است بر روابط آنها تأثیر بگذارد. با این دانش و با کمک درمانگر ، زوجین می توانند ابزارها و استراتژی هایی برای تقویت پیوند خود ایجاد کنند.

چشم انداز

اختلال دلبستگی می تواند تأثیرات مخربی بر روابط شخصی و کیفیت زندگی فرد داشته باشد. با این حال ، درمان می تواند کمک کند.

روان درمانی به فرد کمک می کند تا افکار و رفتارهایی را که ممکن است بر روابط آنها تأثیر منفی بگذارد ، شناسایی و درک کند. هنگامی که فردی به این مسائل پرداخت ، می تواند ابزارها و استراتژی های مقابله ای را ارائه دهد که مؤثر باشد.

چه موقع به پزشک مراجعه کنیم

در حالت ایده آل ، درمان باید از کودکی آغاز شود. کودکی که هر نوع بی توجهی یا بدرفتاری را تجربه کرده است ، صرف نظر از اینکه اختلال دلبستگی داشته باشد ، احتمالاً به حمایت روانی نیاز دارد.

هر کسی که احساس می کند افکار یا رفتارهای وی بر روابطش تأثیر منفی می گذارد ، باید با پزشک یا روان درمانگر مشورت کند.

همچنین ، هر فرد بالغی که تاکنون سوء رفتار را تجربه کرده است ، ممکن است از بحث در مورد آن با یک درمانگر بهره مند شود. مسائل حل نشده از گذشته ممکن است بر افکار و رفتارهای حال حاضر تأثیر بگذارد.

خلاصه

بعید است که برای یک بزرگسال تشخیص اختلال دلبستگی داده شود، زیرا دستورالعمل های بالینی فقط این موارد را در کودکان تشخیص می دهد.

با این وجود ، اگر کودک مبتلا به اختلال دلبستگی درمان موثری دریافت نکند ، عوارض آن می تواند در بزرگسالی آشکار و ادامه یابد و باعث ایجاد اختلال در تعاملات و روابط اجتماعی فرد شود.

هر کسی که دچار آسیب دیدگی یا بی توجهی در دوران کودکی شده است ، باید به پزشک یا روان درمانگر مراجعه کند ، به خصوص اگر احساس کند که این مسئله بر روابط او تأثیر می گذارد.

منبع:

www.medicalnewstoday.com - Medically reviewed by Timothy J. Legg, Ph.D., CRNP — Written by Louise Morales-Brown on October 30, 2020

ترجمه: 

واحد علمی پژوهشی ماهان مدیکال