ارزیابی و درمان گیجی - بخش اول
گیجی (dizziness) یک شکایت شایع ولی مبهم است که از گذشته براساس شرح حال به 4 دسته تقسیم می شده است. سرگیجه حقیقی، پیش سنکوپ، اختلال تعادل و احساس سبکی سر. با این حال افتراق بین این علائم، کاربرد بالینی اندکی دارد. بیماران اغلب در توصیف کیفیت علائم خود مشکل دارند ولی قادرند به شکل دقیق تری زمان بندی و محرک های ایجاد علائم را تشریح کنند.
در ادامه با ما در این مقاله همراه باشید...
سرگیجه حمله ای تحریک شده با حرکات سر می تواند ناشی از سرگیجه وضعیتی خوش خیم حمله ای (BPPV) باشد. سرگیجه همراه با کاهش شنوایی یک طرفه مطرح کننده بیماری منیر است. سرگیجه حمله ای بدون محرک نیز می تواند از علائم نوریت وستیبولار باشد. ارزیابی ها بر افتراق علل محیطی یا مرکزی متمرکز می شوند. علل محیطی، معمولا خوش خیم هستند در حالی که علل مرکزی اغلب نیاز به درمان فوری دارند. معاینه HINTS (تکانش سر، نیستاگموس، تست انحراف) می تواند به افتراق علل محیطی از مرکزی کمک کند. معاینه فیزیکی شامل اندازه گیری فشار خون ارتوستاتیک، معاینه کامل قلب و مغز و اعصاب، ارزیابی نیستاگموس و مانوردیکس هالپایک (Dix-Hallpike) است. ارزیابی آزمایشگاهی و تصویربرداری لازم نبوده و معمولا کمک کننده نیست. سرگیجه وضعیتی خوش خیم حمله ای را می توان با روش های جا اندازی کانالیت (مثل مانور EPLEY) درمان کرد. درمان بیماری منیر شامل محدودیت در مصرف نمک و تجویز دیورتیک هاست. علائم نوریت وستیبولار با داروهای سرکوب کننده وستیبول و بازتوانی وستیبولار بهبود می‌یابد.
گیچی یک علامت شایع ولی همچنان مبهم است که اغلب پزشکان خانواده با آن مواجه می شوند. پزشکان مراقب اولیه حداقل نیمی از بیمارانی که با گیجی مراجعه می کنند را ویزیت می نمایند. تشخیص های افتراقی بسیار گسترده بوده و هرکدام از علل شایع، مسوول کمتر از 10% موارد است. به دلیل مبهم بودن علائم، پزشکان باید علل خوش خیم را از علل جدی تری که نیاز به ارزیابی فوری و درمان دارند، افتراق دهند.
گیجی از دیرباز بر اساس توصیف بیماران به 4 دسته تقسیم می شود: 1. سرگیجه (Vertigo) 2. پیش سنکوب 3. اختلال تعادل و 4. سبکی سر. با این کار، رویکردهای فعلی، پیش سنکوب را شامل نمی شوند و از عبارت مبهم «سبکی سر» استفاده نمی کنند. بیماران اغلب در توصیف علائم خود مشکل دارند و ممکن است در زمان های مختلف، توصیفات متضادی ارائه دهند. کیفیت علائم، پیش بینی کننده قابل اعتمادی برای علت گیجی نیست. توصیه می شود پزشکان در اعتماد بیش از حد به رویکرد توصیفی بیمار برای هدایت ارزیابی تشخیصی احتیاط کنند. توجه به زمانبندی و محرک های گیجی بر توجه به نوع علائم ترجیح داده می شود؛ زیرا بیماران این اطلاعات را به شکل دقیق تری توصیف می کنند.
Refrence:What's Making Me Dizzy? American Family Physician February 1 , 2017; 95: 162
Novin Pezeshki Journal 15 Tir 1396 ; 648
ترجمه: دکتر گلفام مهرپرور
مقالات مرتبط:
ارزیابی و درمان گیجی - بخش دوم
ارزیابی و درمان گیجی - بخش سوم
رهایی از سرگیجه در رویکرد به گیج
سایر مقالات گروه - مقالات علمی,ارسال یک نظر
