مصرف و خطرات آمفتامین

آمفتامین یک محرک قوی سیستم عصبی مرکزی است. این دارو برای درمان برخی از شرایط پزشکی استفاده می شود، اما همچنین بسیار اعتیادآور است، با سابقه سوء استفاده. و محرک هایی مانند آمفتامین، آدرال و متیل فنیدات، ریتالین و کنسرتا برای درمان اختلال نقص توجه و بیش فعالی، استفاده می شود. داروهای محرک که تحت نسخه تجویز می شوند می توانند ایمن و موثر باشند. سولفات آمفتامین یا اسپید نیز برای مقاصد تفریحی و غیر پزشکی استفاده می شود. می تواند منجر به سرخوشی شود و اشتها را سرکوب می کند که می تواند منجر به کاهش وزن شود. محرک ها که خارج از زمینه پزشکی استفاده می شوند می توانند اثرات نامطلوب شدیدی داشته باشند. در این مقاله به کاربردهای پزشکی آمفتامین، عوارض جانبی آن و نحوه استفاده نادرست از آن می پردازیم.

مصارف پزشکی

آمفتامین گیرنده های مغز را فعال می کند و فعالیت تعدادی از انتقال دهنده های عصبی به ویژه نوراپی نفرین و دوپامین را افزایش می دهد. دوپامین با لذت، حرکت و توجه منبع قابل اعتماد مرتبط است. آمفتامین برای انواع مختلفی از شرایط آزمایش شده است. در حال حاضر، عمدتا برای درمان درمان اختلال نقص توجه و بیش فعالی ، و به ندرت، افسردگی استفاده می شود. در گذشته برای درمان نارکولپسی و کمک به کاهش وزن استفاده می‌شده است، اما در حال حاضر کمتر رایج است.

اختلال کمبود توجه بیش فعالی

اختلال کمبود توجه بیش فعالی با بیش فعالی، تحریک پذیری، بی ثباتی خلق و خو، مشکلات توجه، عدم سازماندهی و رفتارهای تکانشی مشخص می شود. و اغلب در کودکان ظاهر می شود، اما می تواند تا بزرگسالی ادامه یابد. و آمفتامین ها برخی از این علائم را معکوس می کنند و نشان داده شده است که رشد مغز و رشد عصبی را در کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه بیش فعالی، بهبود می بخشد. و به نظر می رسد درمان طولانی مدت با داروهای مبتنی بر آمفتامین در کودکان از تغییرات ناخواسته در عملکرد و ساختار مغز جلوگیری می کند. و دانشمندان با بررسی 20 مطالعه به این نتیجه رسیدند که محرک های منبع مطمئن احتمالاً برای افراد مبتلا به اختلال کمبود توجه بیش فعالی، مفید هستند. آنها دریافتند که ساختار مغز افرادی که برای اختلال کمبود توجه بیش فعالی، داروهای محرک مصرف می‌کنند، بیشتر شبیه ساختار مغز افراد بدون این عارضه است تا شبیه افراد مبتلا به اختلال کمبود توجه بیش فعالی، که از داروها استفاده نمی‌کنند. مروری که در سال 2011 در کاکرین منتشر شد، نشان داد که بزرگسالان مبتلا به اختلال کمبود توجه بیش فعالی، ممکن است از مصرف کوتاه مدت آمفتامین‌ها سود ببرند، اما بعید به نظر می‌رسد که به دلیل اثرات نامطلوب این درمان ادامه پیدا کند. با این حال، کسانی که از نمک های آمفتامین مخلوط استفاده می کنند، احتمال بیشتری برای ادامه درمان داشتند.

نارکولپسی

فرد مبتلا به نارکولپسی دچار خواب‌آلودگی بیش از حد در طول روز و دوره‌های خواب غیرقابل مقاومتی می‌شود که به آنها، حملات خواب می‌گویند. در فرد مبتلا به این عارضه، احساسات شدید می‌تواند باعث از دست دادن ناگهانی تون عضلانی یا کاتاپلکسی شود که باعث می‌شود فرد در هم بپاشد و احتمالاً زمین بخورد. همچنین شامل دوره های خواب مکرر و غیرمنتظره می شود. و در گذشته از آمفتامین ها و مشتقات آمفتامین برای درمان نارکولپسی استفاده می شد. با این حال، به دلیل نگرانی در مورد عوارض جانبی آنها، آمفتامین ها به طور فزاینده ای توسط مودافینیل جایگزین می شوند، دارویی که بیداری را تقویت می کند.

چاقی

با نام بنزدرین، آمفتامین ها برای اولین بار در دهه 1930 برای درمان چاقی مورد استفاده قرار گرفتند، زیرا دارای قابلیت سرکوب اشتها بودند. ترس از عوارض جانبی دارو و پتانسیل اعتیاد و سوءمصرف آن باعث شد تا برای این منظور از بین بروند. در دهه 1950، گزارش هایی مبنی بر سوءتغذیه، روان پریشی و افسردگی ناشی از ترک اعتیاد باعث شد که پزشکان از تجویز آمفتامین ها برای کاهش وزن خودداری کنند. و در حال حاضر، متخصصان پزشکی استفاده از آمفتامین ها و مشتقات آن را برای کمک به کاهش چاقی توصیه نمی کنند. و با این حال، در سال 2015، پس از انجام یک مطالعه کوچک، محققان پیشنهاد کردند که دگزامفتامین منبع معتبر ممکن است راهی ایمن و موثر برای تقویت انگیزه افراد برای تغییر سبک زندگی باشد که می تواند منجر به کاهش وزن شود. آنها استفاده 6 ماهه از این دارو را برای کمک به افرادی که به درمان های دیگر پاسخ نداده اند برای بهبود رژیم غذایی و افزایش سطح ورزش پیشنهاد کردند. آنها می گویند که این می تواند به مهار چاقی و عوارض مرتبط با آن مانند دیابت و بیماری های قلبی عروقی کمک کند.

منبع : Medicalnewstoday.com
ترجمه : تحریریه ماهان مدیکال