داروهای بی خوابی مزمن
درمان شناختی رفتاری، معمولا خط اول درمان بی خوابی مزمن است. پزشکان گاهی اوقات داروهایی را برای کمک به مدیریت این اختلال خواب تجویز می کنند. داروهای بی خوابی مزمن ممکن است موثر باشند، اما به دلیل عوارض جانبی بالقوه و خطر وابستگی معمولاً برای استفاده طولانی مدت توصیه نمی شوند. طبق گزارش انجمن روانپزشکی آمریکا، حدود یک سوم بزرگسالان در ایالات متحده گاهی اوقات بی خوابی را تجربه می کنند. این یک اختلال خواب است که با مشکل در به خواب رفتن یا ماندن در خواب مشخص می شود. وقتی فردی این مشکلات را در مدت زمان طولانی تجربه می کند، به بی خوابی مزمن تبدیل می شود. افراد اغلب می توانند حملات گاه به گاه بی خوابی را با تغییراتی در سبک زندگی خود مانند امتحان کردن تکنیک های تمدد اعصاب، ورزش و بهبود بهداشت خواب خود مدیریت کنند. با این حال، افراد مبتلا به بی خوابی مزمن ممکن است نیاز به مراجعه به پزشک برای درمان داشته باشند. یک متخصص مراقبت های بهداشتی که اختلالات خواب را درمان می کند می تواند تشخیص دهد که آیا یک بیماری زمینه ای، مانند کم کاری تیروئید، آپنه انسدادی خواب، یا سندرم پای بی قرار - می تواند باعث مشکلات خواب فرد شود یا خیر. برای برخی افراد، به نظر نمی رسد که بی خوابی دلیل زمینه ای داشته باشد.
دستورالعمل های پزشکی فعلی منابع، درمان شناختی رفتاری، را به عنوان اولین خط درمان برای بی خوابی مزمن توصیه می کند. همچنین انواعی از داروهای بدون نسخه و نسخه ای موجود است. پزشکان معمولاً این موارد را زمانی توصیه می کنند که سایر درمان ها کمکی نمی کنند.
درمان بی خوابی چیست؟
خط اول درمان بی خوابی مزمن، رویکردی است که به عنوان درمان شناختی رفتاری برای بی خوابی، شناخته می شود. یک متخصص بهداشت روان این رویکرد چند وجهی را رهبری می کند که شامل اجزای زیر است:
- شناخت درمانی، که به افراد کمک می کند تا افکار و رفتارهای منفی یا نادرست را شناسایی، رسیدگی و اصلاح کنند
- مداخلات رفتاری، که به عادات مشکل ساز می پردازد و به افراد کمک می کند تا عادات خواب سالم را از طریق آموزش آرامش، کنترل محرک و محدودیت خواب ایجاد کنند.
- آموزش بهداشت خواب، که شامل ایجاد تغییرات در سبک زندگی مانند محدود کردن مصرف کافئین و اجتناب از نمایشگرهای نزدیک به زمان خواب است.
داروهای خواب
داروها می توانند به برخی از افراد مبتلا به بی خوابی مزمن کمک کنند. با این حال، مهم است که قبل از مصرف داروی خواب با پزشک صحبت کنید. این داروها ممکن است عوارض جانبی از جمله خواب آلودگی و سرگیجه داشته باشند. افراد باید آنها را قبل از خواب مصرف کنند که حداقل 7 ساعت بخوابند. داروهای درمان بی خوابی در یکی از چندین دسته قرار می گیرند. بخش های زیر به این دسته بندی ها با جزئیات بیشتری نگاه می کنند.
آگونیست های گیرنده بنزودیازپین
آگونیست های گیرنده بنزودیازپین، قسمت خاصی از مغز را هدف قرار می دهند و ممکن است یک انتقال دهنده عصبی به نام گاما آمینوبوتیریک اسید، را افزایش دهند. گابا یک ماده شیمیایی است که عملکردهای مغز را مهار یا کند می کند. مغز به طور طبیعی گاما آمینوبوتیریک اسید، را برای بهبود خواب شبانه آزاد می کند. آگونیست های گیرنده بنزودیازپین ها هم شامل خواب آورهای بنزودیازپینی و هم آگونیست های گیرنده بنزودیازپین های غیر بنزودیازپینی هستند. برای چندین دهه، داروهای خواب آور بنزودیازپین تنها داروهای دارای تاییدیه سازمان غذا و دارو، برای درمان بی خوابی بودند. این داروها می توانند خطر افتادن، تصادفات وسیله نقلیه، مشکلات حافظه و آرامبخشی در طول روز را به ویژه در میان افراد مسن افزایش دهند. آنها همچنین به احتمال زیاد منجر به وابستگی می شوند. برخی از مطالعات نشان می دهد که مزایای آنها پس از 4 هفته استفاده کاهش می یابد. نمونه هایی از آگونیست های گیرنده بنزودیازپین که برای درمان بی خوابی مورد تایید سازمان غذا و دارو هستند عبارتند از:
- استازولام
- فلورازپام
- کوازپام
- تمازپام
- تریازولام
در دهه 1990، غیر بنزودیازپین آگونیست های گیرنده بنزودیازپین، وارد بازار شد. آنها در حال حاضر به طور گسترده تجویز می شوند. این داروها به کاهش برخی از عوارض جانبی رایج با بنزودیازپین ها کمک می کنند. و با این حال، آگونیست های گیرنده بنزودیازپین های غیر بنزودیازپین همچنان دارای عوارض جانبی از جمله سرگیجه و خواب آلودگی هستند. به همین دلیل، فرد نباید ظرف 8 ساعت پس از مصرف این نوع دارو، وسیله نقلیه را هدایت کند.
منبع : Medicalnewstoday.com
ترجمه : تحریریه ماهان مدیکال
ارسال یک نظر
