تنفس نوزادان در رحم

نوزادان در حال رشد از ابتدای بارداری به اکسیژن نیاز دارند. اما یک نوزاد تا پس از تولد اولین نفس خود را نمی کشد. این بدان معنی است که نوزادان واقعاً در رحم نفس نمی کشند. در عوض، بند ناف تا اولین نفس، اکسیژن را برای نوزاد فراهم می کند. رشد ریه در اوایل بارداری شروع می شود، اما تا سه ماهه سوم کامل نمی شود. بین هفته های 24 تا 36 بارداری، ریه ها شروع به ایجاد آلوئول ها می کنند. کیسه های کوچک ریه که پر از اکسیژن می شوند. تا زمانی که این کیسه ها به طور کامل رشد نکنند، ممکن است کودک در خارج از رحم نفس بکشد. زنانی که زایمان می‌کنند، گاهی نگران نحوه تنفس نوزادانشان هستند، به‌ویژه زمانی که نوزاد در محدوده‌های باریک کانال زایمان حرکت می‌کند. بند ناف تا زمان تولد نوزاد همچنان به اکسیژن رسانی می کند.

نوزادان در رحم چگونه نفس می کشند؟

چندین سیستم و فرآیند بیولوژیکی نقش دارند. آنها عبارتند از:

بند ناف

بعد از 5 یا6 هفته بارداری، بند ناف رشد می کند تا اکسیژن را مستقیماً به بدن جنین در حال رشد برساند. بند ناف به جفت متصل می شود که به رحم متصل است. هر دو ساختار رگ های خونی بسیاری را در خود جای داده اند و در طول بارداری به رشد و توسعه ادامه می دهند. بند ناف و جفت با هم مواد مغذی را از مادر به نوزاد می‌رسانند. آنها همچنین خون غنی از اکسیژن لازم برای رشد کودک را تامین می کنند. این بدان معنی است که مادر برای نوزاد نفس می کشد و اکسیژن موجود در خون او سپس به خون نوزاد منتقل می شود. مادر همچنین برای نوزاد بازدم می کند، زیرا دی اکسید کربن نوزاد از طریق جفت به خون مادر منتقل می شود و با بازدم خارج می شود. موادی که وارد کودک در حال رشد می شوند، مانند اکسیژن، هرگز با مواد خروجی از کودک، مانند مواد زائد، تداخل ندارند. آنها از طریق بند ناف از طریق دو رگ خونی جداگانه حرکت می کنند.

رشد ریه در رحم

رشد ریه به طور معمول پس از 35 یا36 هفته بارداری کامل می شود. با این حال، رشد متفاوت است و ممکن است زمانی که نوزاد باردار شده است اشتباه محاسبه شود. به همین دلیل است که حتی نوزادان نارس دیررس اغلب مشکلات تنفسی را تجربه می کنند. استروئیدها ممکن است به سرعت رشد ریه های کودک کمک کنند. هنگامی که یک زن باید زودتر زایمان کند، یا زمانی که در معرض خطر زایمان زودرس است، پزشکان ممکن است استروئیدهایی را به مادر توصیه کنند تا شانس زنده ماندن نوزاد در خارج از رحم را افزایش دهند. حتی زمانی که ریه های جنین به طور کامل رشد کرده است، نفس کشیدن جنین تا پس از تولد غیرممکن است. نوزادان در حال رشد توسط مایع آمنیوتیک احاطه شده اند و ریه های آنها پر از این مایع است. در هفته 10 تا 12 بارداری، نوزادان در حال رشد شروع به تنفس، تمرینی می کنند. اما این تنفس ها بدون اکسیژن برای آنها فراهم می کند و تنها ریه ها را با مایع آمنیوتیک بیشتری پر می کند. از آنجا که پر شدن ریه های جنین از مایع طبیعی است، جنین نمی تواند در رحم غرق شود. اگر مشکلی در جفت یا بند ناف وجود داشته باشد، راه دیگری برای تنفس کودک در حال رشد وجود ندارد. در نتیجه، مشکلات مربوط به این ساختارها می تواند باعث نقص مادرزادی، آسیب های مغزی یا حتی مرگ جنین شود.

تنفس در حین و بعد از تولد

برخی از نوزادان با بند ناف به دور گردن به دنیا می آیند. این مشکل نسبتاً رایج که بند ناف نامیده می شود، در 12 تا 37 درصد از تولدها اتفاق می افتد. در بیشتر موارد مشکلی ایجاد نمی کند. این به این دلیل است که بند ناف هنوز هم قادر به تامین اکسیژن برای نوزاد است. با این حال، اگر بند ناف خیلی محکم دور گردن کودک پیچیده شود، ممکن است اکسیژن موجود در بند ناف محدود شود. در طول زایمان، ارائه‌دهنده مراقبت بند ناف را بررسی می‌کند و در صورت امکان، بند ناف را باز می‌کند. هنگامی که کودک متولد می شود، محیط جدید که شامل تغییرات دما، کمبود مایع آمنیوتیک و قرار گرفتن در معرض هوا است، اولین نفس کودک را تحریک می کند. برخی از نوزادان اولین دفع مدفوع خود را در هنگام تولد، قبل از خروج از رحم انجام می دهند. این مدفوع مکونیوم نام دارد. در طول یک تنفس تمرینی در حین تولد یا کمی قبل از تولد، کودک ممکن است مکونیوم را استنشاق کند. استنشاق مکونیوم می تواند جدی باشد و به توانایی کودک برای تنفس در خارج از رحم آسیب برساند. بنابراین نوزادانی که مکونیوم استنشاق کرده اند ممکن است پس از تولد نیاز به درمان با مکش و اکسیژن داشته باشند.

چگونگی تأثیر زایمان در آب بر تنفس

بسیاری از بیمارستان ها زایمان در آب را ارائه می دهند که برخی از زنان آن را به گزینه های زایمان سنتی ترجیح می دهند. زنانی که در خانه یا در مراکز زایمان زایمان می کنند نیز ممکن است زایمان در آب را انتخاب کنند. زایمان در آب می تواند تسکین دهنده باشد، ممکن است به تسکین درد کمک کند و محیط رحم را تقلید کند. به طور کلی بی خطر است و بر توانایی تنفس کودک تأثیر نمی گذارد.

منبع : Medicalnewstoday.com
ترجمه : تحریریه ماهان مدیکال