سندرم تونل کارپال

سندرم تونل کارپال وضعیتی است که در آن فشار روی عصب مدیان در مچ دست باعث درد، گزگز و بی حسی در دست می شود. اغلب ناشی از حرکات مکرر مچ دست، مانند استفاده از ماوس و صفحه کلید است و می تواند باعث آسیب دائمی شود. درمان های فعلی شامل استراحت، ضد التهاب و در موارد شدید جراحی می شود. یک مطالعه جدید کشف کرده است که تزریق سالین در نزدیکی عصب می تواند به طور موثر علائم سندرم تونل کارپ را تا 6 ماه کاهش دهد. سندرم تونل کارپال، زمانی اتفاق می‌افتد که عصب میانی که از بازو به سمت شست حرکت می‌کند، هنگام عبور از تونل کارپ در مچ، فشرده می‌شود. هنگامی که عصب میانی فشرده می شود، ملتهب می شود.علائم شامل درد، سوزن سوزن شدن و بی حسی در دست، عمدتاً در انگشت شست و دو انگشت اول است. اینها اغلب در شب شروع می شوند، اما با بدتر شدن وضعیت، مشکلات فزاینده ای در طول روز ایجاد می کنند. سندرم تونل کارپال، شایع ترین نوروپاتی گیر افتادن منبع مورد اعتماد است که تا 5٪ از افراد منبع مورد اعتماد در ایالات متحده را تحت تاثیر قرار می دهد. این سندرم در زنان 10 برابر مردان شایع است و معمولاً بین 40 تا 60 سالگی شروع می شود.

علل و درمان های فعلی

اغلب هیچ دلیل واضحی برای سندرم تونل کارپال وجود ندارد، اما ممکن است توسط منبع مورد اعتماد ایجاد شود:

•     ضربه یا آسیب به مچ دست که باعث تورم می شود، مانند رگ به رگ شدن یا شکستگی
•     یک غده هیپوفیز بیش فعال
•     غده تیروئید کم کار
•     روماتیسم مفصلی
•     مشکلات مکانیکی در مفصل مچ دست
•     استفاده مکرر از ابزارهای دستی لرزان
•     احتباس مایعات در دوران بارداری یا یائسگی
•     ایجاد کیست یا تومور در کانال

علائم خفیف تر سندرم تونل کارپال، را می توان با استفاده از آتل، استراحت، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی یا تزریق کورتیکواستروئید درمان کرد. با این حال، اگر این درمان‌ها بی‌اثر باشند، ممکن است به جراحی برای کاهش فشار روی عصب مدیان نیاز باشد. اکنون، یک مطالعه جدید که توسط محققان کالج علوم پزشکی دانشگاه و بیمارستان گورو تگ بهادر در دهلی، هند انجام شد و در نشست سالانه انجمن رادیولوژی آمریکای شمالی ارائه شد، نشان می‌دهد که هیدرودیسکشن، تکنیکی که شامل تزریق می‌شود. نمک یا محلول دیگری در اطراف عصب برای جدا کردن آن از بافت اطراف، می تواند تسکین طولانی مدت از سندرم تونل کارپال،را فراهم کند. همانطور که دکترتاندون، استاد کالج علوم پزشکی دانشگاه و بیمارستان گورو تگ بهادر، به مدیکال نیوز تودی توضیح داد، همه شرکت‌کنندگان دارای سندرم تونل کارپال، مقاوم بودند. ما بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال را که به درمان محافظه کارانه از جمله داروها، آتل ها و تغییر شیوه زندگی پاسخ نداده بودند، ثبت نام کردیم. میانگین طول مدت علائم در گروه مورد مطالعه ما بیش از 1.5 سال بود. دکتر تاندون به ما گفت. شرکت کنندگان در محدوده سنی 25 تا 62 سال، با میانگین سنی 44 سال بودند. نسبت زن به مرد 2:1 بود. بیماران مبتلا به سایر شرایط سلامتی که احتمالاً علائم مشابهی دارند، مانند اسپوندیلوز گردن و نوروپاتی محیطی، از مطالعه حذف شدند. در شروع مطالعه، محققان شرکت کنندگان را به طور تصادفی به سه گروه تقسیم کردند. دو نفر از گروه ها تحت هیدرودیسکسیون با هدایت اولتراسوند قرار گرفتند، سومین گروه تزریق کورتیکواستروئید دریافت کردند. و این مطالعه یک سو کور بود، به این معنی که شرکت کنندگان نمی دانستند کدام درمان را دریافت کرده اند.

منبع : Medicalnewstoday.com
ترجمه : تحریریه ماهان مدیکال