واکسن‌های mRNA چگونه کار می‌کنند؟

بیشتر واکسن‌ها، حاوی پاتوژن عفونی یا بخشی از آن هستند، اما واکسن‌های mRNA دستورالعمل‌های ژنتیکی سلول‌های ما را توسط خودشان برای ساخت پروتئین‌های ویروسی یا باکتریایی ارائه می‌دهند. سیستم ایمنی بدن ما به این موارد پاسخ می‌دهد و باعث ایجاد ایمنی می‌شود. RNA  مسنجر (mRNA) یک مولکول تک رشته‌ای است که به طور طبیعی در تمام سلول‌های ما وجود دارد. این دستورالعمل‌ها برای ساخت پروتئین از ژن‌های ما، واقع در هسته سلول، به سیتوپلاسم، بدن اصلی سلول‌ها، منتقل می‌شود.  سپس آنزیم‌های موجود در سیتوپلاسم اطلاعات ذخیره شده در mRNA را ترجمه کرده و پروتئین می‌سازند.
واکسن mRNA دستورالعمل ساخت پروتئین باکتریایی یا ویروسی را به سلول‌های ما ارائه می‌دهد. سیستم ایمنی بدن ما سپس به این پروتئین‌ها پاسخ می‌دهد و ابزارهایی را برای واکنش به عفونت‌های آینده با عامل بیماری‌زا ایجاد می‌کند. فناوری واکسن mRNA جدید نیست، اما هیچ کدام از واکسن‌های  mRNA تولید شده تا الان برای استفاده در انسان تاییدیه نداشتند.

واکسن mRNA چه تفاوتی دارد؟
برخی از واکسن‌ها از ویروس یا باکتری کامل برای آماده‌سازی بدن جهت ایجاد ایمنی در برابر عوامل بیماری‌زا استفاده می‌کنند. این عوامل بیماری‌زا غیرفعال یا ضعیف می‌شوند، که به معنی ضعیف شدن است. در واکسن‌های دیگر از قسمت‌هایی از ویروس‌ها یا باکتری‌ها استفاده می‌شود.
فناوری واکسن نوترکیب، از سلول‌های باکتریایی یا مخمر برای ساخت نسخه‌های زیادی از یک پروتئین ویروسی یا باکتریایی خاص یا بعضی اوقات ساخت قسمت کوچکی از پروتئین، استفاده می‌کند. واکسن‌های mRNA این مرحله را دور می‌زنند. آنها بدون نیاز به سلول یا عوامل بیماری‌زا به صورت شیمیایی سنتز می‌شوند و روند تولید را ساده‌تر می‌کنند. واکسن‌های mRNA اطلاعاتی را در اختیار دارند که به سلول‌های ما اجازه می‌دهد پروتئین یا قطعات پروتئینی پاتوژن را خودشان بسازند.
نکته مهم: واکسن‌های mRNA فقط اطلاعات را برای ساخت قسمت کوچکی از یک پاتوژن حمل می‌کنند. با این حال بدن ما قادر نیست با استفاده از این اطلاعات کل عامل بیماری‌زا را تولید کند.
هر دو واکسن mRNA COVID-19 که Pfizer / BioNTech و Moderna تولید کرد‌ه‌اند نمی‌توانند باعث COVID- 91 شوند. به دلیل اینکه آنها اطلاعات كامل سلول‌های ما را برای ساختن ویروس SARS-CoV-2 ندارند و بنابراین نمی‌توانند باعث ایجاد عفونت شوند.

رسیدن به پایداری و ایمنی
RNA  یک مولکول شکننده است. رساندن mRNA با موفقیت به سلول‌های داخل بدن و اطمینان از تخریب نکردن آنزیم‌های درون سلول ، چالش‌های اساسی در تولید واکسن است. تغییرات شیمیایی در طی فرایند تولید می‌تواند به طور قابل توجهی، پایداری واکسن‌های mRNA رابهبود دهد. کپسوله‌سازی mRNA در نانوذرات لیپیدی یکی از روش‌های اطمینان از ورود واکسن به سلول‌ها و رساندن mRNA به سیتوپلاسم است. استقرارmRNA  برای مدت طولانی در سلول‌های ما امکان‌پذیر نیست. هنگامی که mRNA دستورالعمل‌های خود را به ماشین‌های تولید پروتئین در سلول‌های ما منتقل کرد، آنزیم‌هایی به نام ریبونوکلئازها (RNases) ، mRNA  را تخریب می‌کنند. امکان انتقال mRNA  به درون هسته سلول وجود ندارد، زیرا فاقد سیگنال‌هایی است که به آن اجازه ورود به درون هسته را بدهد. این به این معنی است که RNA نمی‌تواند در DNA سلول واکسینه شده ادغام شود.

بنابراین، هیچگونه خطر تغییرات ژنتیکی طولانی مدت با واکسن‌های mRNA وجود ندارد.

واکسن‌های mRNA COVID-19 توسط Pfizer و Moderna در آزمایشات بالینی انسانی تحت آزمایش ایمنی قرار گرفته‌اند.
سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) پس از بررسی اطلاعات ایمنی بیش از 37000 شرکتکننده در آزمایش، مجوز استفاده اضطراری (EUA) را برای واکسن Pfizer mRNAصادر کرد.

FDA  در بیانیه‌ای که منتشر کرد: "معمولاً عوارض جانبی گزارش شده، که به طور معمول چند روز طول می‌کشد، درد در محل تزریق، خستگی، سردرد، درد عضلانی، لرز، درد مفصل و تب بود". توجه داشته باشید، افراد بیشتری پس از دوز دوم این عوارض را تجربه کرده‌اند تا دوز اول، بنابراین برای ارائه دهندگان واکسیناسیون و دریافت‌کنندگان واکسن بسیار مهم است که بعد از هر دوز ممکن است عوارض جانبی وجود داشته باشد.

منبع: https://www.medicalnewstoday.com/articles/how-do-mrna-vaccines-work

ترجمه: تحریریه ماهان مدیکال