روش های درمان پرولاکتین بالا کدامند؟

اگر علائم و نشانه هایی دارید که نشان می دهد پرولاکتینوما دارید ، پزشک ممکن است موارد زیر را توصیه کند:

آزمایش خون: آزمایش خون می تواند تولید بیش از حد پرولاکتین را تشخیص دهد و اینکه آیا سطح سایر هورمون های ترشح شده توسط هیپوفیز در محدوده طبیعی است یا خیر. 

تصویربرداری از مغز: معمولا تومورهای هیپوفیز از روی عکس‌های تصیربرداری مغز قابل تشخیص هستند.

آزمایشات بینایی: این آزمایشات می توانند تعیین کنند که آیا تومور هیپوفیز، بینایی شما را مختل کرده است یا خیر.

 

اهداف درمان پرولاکتینوما عبارتند از:

• تولید پرولاکتین را به سطح طبیعی بازگردد

• عملکرد غده هیپوفیز به حالت طبیعی بازگردد.

• اندازه تومور هیپوفیز را کاهش پیدا کند

• علائم یا نشانه های ناشی از فشار تومور مانند سردرد یا مشکلات بینایی از بین بروند.

• بهبود کیفیت زندگی

 

داروهای خوراکی اغلب می توانند تولید پرولاکتین را کاهش داده و علائم را از بین ببرند. همچنین ممکن است تومور را کوچک کنند. با این حال ، درمان طولانی مدت برای از بین بردن پرولاکتینوما با داروها ضروری است.

پزشکان برای درمان پرولاکتینوما از داروهایی استفاده می کنند که به عنوان آگونیست دوپامین شناخته می شوند. این داروها اثرات مانند اثرات دوپامین را در بدن تولید و جعل می‌کنند (ماده شیمیایی مغز که به طور معمول تولید پرولاکتین را کنترل می کند). داروهای رایج تجویز شده شامل بروموکریپتین و کابرگولین است. این داروها تولید پرولاکتین را کاهش می دهند و ممکن است تومور را در اکثر افراد مبتلا به پرولاکتینوم کوچک کنند.

 

تهوع و استفراغ، گرفتگی بینی ، سردرد و خواب آلودگی از عوارض شایع این داروها هستند. با این حال، اگر پزشک شما، درمان را با دوز بسیار کم دارو شروع کرده و به تدریج دوز را افزایش می‌دهد ، اغلب می توان این عوارض را به حداقل رساند.

موارد نادری از آسیب دریچه قلب با مصرف داروی کابرگولین در افراد مبتلا به پارکینسون مشاهده شده است 

اگر با مصرف دارو، تومور پرولاکتینوما به طور قابل توجهی کوچک شود و سطح پرولاکتین به مدت دو سال طبیعی باقی بماند، احتمالا پزشک دوز دارو را کاهش دهد. با این حال، عود بیماری در این افراد شایع است. 

 

بروموکریپتین بیشتر در درمان زنانی که می خواهند دوباره باردار شوند، مورد استفاده قرار می‌گیرد. با این حال، تمام زنانی که به این بیماری مبتلا هستند باید بطور مداوم تحت نظر پزشک باشند. 

اگرچه هر دو دارو در اوایل بارداری بی خطر تلقی می شوند ، اما ایمنی آنها در دوران بارداری مشخص نیست. با این حال ، اگر مبتلا به پرولاکتینوم بزرگ هستید یا علائم و نشانه هایی مانند سردرد یا تغییرات بینایی در شما ظاهر می شود ، پزشک ممکن است توصیه کند که برای جلوگیری از عوارض پرولاکتینوما ، داروی خود را مجدداً شروع کنید.

اگر تحت درمان پرولاکتینوما هستید و تمایل به ازدواج دارید، قبل از بارداری حتما با پزشک خود مشورت کنید.

 

 

اگر درمان دارویی پرولاکتینوما موثر نباشد یا شما منع استفاده از این داروها را داشته باشید، جراحی برای برداشتن تومور یک گزینه مناسب است. ممکن است برای کاهش فشار بر اعصاب کنترل کننده بینایی جراحی برای شما ضروری باشد.

نوع جراحی شما تا حد زیادی به اندازه و وسعت تومور شما بستگی دارد:

جراحی از طریق بینی: اکثر افرادی که نیاز به جراحی دارند ، توسط روشی که در آن تومور از طریق حفره بینی برداشته می شود، مداوا می‌گردند. به این روش جراحی ترانسفنوئیدال می گویند. میزان عارضه این جراحی کم است زیرا هیچ قسمت دیگری از مغز در حین جراحی لمس نمی شود و این جراحی هیچ زخم قابل مشاهده ای بر جای نمی گذارد.

جراحی ترانس جمجمه: اگر تومور بزرگ است یا به بافت مغزی مجاور گسترش یافته است ، ممکن است برای درمان به این روش نیاز باشد ، که به آن کرانیوتومی نیز گفته می شود. جراح تومور را از طریق قسمت بالای جمجمه خارج می کند.

نتیجه جراحی بستگی به اندازه و محل تومور و سطح پرولاکتین شما قبل از عمل و همچنین مهارت جراح دارد. هرچه سطح پرولاکتین بیشتر باشد ، احتمال بازگشت تولید پرولاکتین به حالت عادی پس از عمل جراحی کمتر است.

جراحی سطح پرولاکتین را در اکثر افراد مبتلا به تومورهای کوچک هیپوفیز تنظیم می کند. با این حال ، بسیاری از تومورهای هیپوفیز ظرف پنج سال پس از عمل دوباره عود می کنند. برای افرادی که تومورهای بزرگتری دارند و فقط تا حدی قابل برداشتن هستند ، درمان دارویی اغلب می تواند سطح پرولاکتین را پس از جراحی به محدوده طبیعی بازگرداند.

 

برای افرادی که به دارو پاسخ نمی دهند و نمی‌توانند جراحی انجام دهند ، پرتودرمانی ممکن است یک گزینه باشد.

 

پس با توجه به مواردی که در مقاله‌ی قبل و این مقاله بیان شد، بهتر است در صورت مشاهده‌ی هرکدام از علائم در خود، به پزشک متخصص غدد مراجعه نموده و آزمایشات لازم را برای اطمینان، انجام دهید.

 

 

 

منبع: mayoclinic.org

ترجمه: تحریریه ماهان مدیکال