استخوان‌های سزاموئید
استخوان‌های سزاموئید منحصر به فرد هستند زیرا تنها استخوان‌هایی در بدن هستند که از طریق مفاصل به استخوان‌های دیگر متصل نیستند. در عوض، آنها توسط تاندون ها به استخوان های دیگر متصل می شوند یا در ماهیچه های بدن جاسازی می شوند. نمونه‌هایی از استخوان‌های کنجدی در بدن شامل کاسه زانو و دو استخوان کوچک در پا هستند که تقریباً به اندازه یک دانه ذرت هستند. این استخوان‌های پا در زیر پا، یکی در سمت بیرونی پا و دیگری در نزدیکی وسط پا قرار دارند. آنها در تاندون تعبیه شده اند که به حرکت انگشت شست پا کمک می کند.
استخوان‌های سزاموئید چیست؟
استخوان های سزاموئید در پا اهداف مختلفی را دنبال می کنند. آنها وزن بدن را تحمل می کنند، به تاندون ها اجازه می دهند تا نیروهای بیشتری را روی بدن اعمال کنند و همچنین به بلند کردن استخوان های شست پا کمک می کنند. سزاموئیدیت زمانی رخ می دهد که تاندون های اطراف استخوان های سزاموئید تحریک شده و ملتهب می شوند. طبق گفته آکادمی جراحان ارتوپدی آمریکا، رقصندگان باله، شکارچیان بیسبال و دونده ها به دلیل نیروهایی که در طول این فعالیت ها روی پاهایشان وارد می شود، بیشتر در معرض ابتلا به سزاموئیدیت هستند. افرادی که دارای قوس کف پا هستند نیز به دلیل فشار اضافی وارد شده به پاها، در معرض خطر ابتلا به سزاموئیدیت هستند. افراد مسن مبتلا به استئوآرتریت نیز می توانند سزاموئیدیت را تجربه کنند زیرا استئوآرتریت می تواند استخوان ها را ضعیف کرده و منجر به التهاب شود.
علائم
علائم سزاموئیدیت ممکن است شامل تورم، درد در کف پا و کبودی باشد. استخوان های سزاموئید در معرض شکستگی و همچنین سزاموئیدیت هستند. گاهی اوقات، تشخیص تفاوت بین این دو شرایط ممکن است دشوار باشد. زمانی که فردی استخوان سزاموئید را می‌شکند، تقریباً بلافاصله درد ایجاد می‌شود، اما فرد مبتلا به سزاموئیدیت به تدریج درد را تجربه می‌کند. سایر علائم سزاموئیدیت عبارتند از:
- کبودی
- مشکلات صاف کردن یا خم شدن انگشت شست پا
- تورم
- درد، به ویژه در پایین پا
از آنجایی که سزاموئیدیت با گذشت زمان ایجاد می‌شود، ممکن است فرد درد مبهمی را تجربه کند که در طول روز می‌آید و می‌رود. درد معمولا در قسمت پایین پا و انگشتان پا رخ می دهد. ناراحتی ناشی از سزاموئیدیت می تواند باعث لنگیدن فرد شود. همچنین ممکن است فرد وزن خود را به پای دیگر منتقل کند تا فشار و درد اضافی را کاهش دهد.
تشخیص
پزشک تشخیص سزاموئیدیت را با پرسش از فرد در مورد علائم شروع می کند. سوالاتی که ممکن است بپرسند عبارتند از:
- چه فعالیت هایی به طور منظم انجام می شود؟
- درد چگونه شروع شد؟
- چه فعالیت هایی علائم را بدتر یا بهتر می کنند؟
- چه داروها یا درمان هایی باعث بهتر شدن انگشت پا می شود؟
پزشک همچنین انگشت پا را معاینه می کند و احتمالاً از فرد می خواهد که انگشت پا را صاف و خم کند. همچنین ممکن است پزشک برای معاینه پا و انگشت پا برای شناسایی شکستگی های استخوانی با اشعه ایکس تجویز کند. در برخی موارد، پزشک ممکن است اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی یا اسکن استخوان را برای شناسایی آسیب احتمالی به استخوان ها توصیه کند. با این حال، استخوان‌های سزاموئید ممکن است از نظر ظاهری متفاوت باشند، که می‌تواند تشخیص وقوع شکستگی را برای پزشک دشوار کند.
رفتارشناسی
در بیشتر موارد، فرد می تواند سیسموئیدیت را در خانه درمان کند. راه های درمان سزاموئیدیت عبارتند از:
- توقف یا کاهش فعالیت هایی که باعث درد می شوند
- مصرف داروهای بدون نسخه برای تسکین درد و التهاب
- قرار دادن کیسه یخ به مدت 10 دقیقه هر بار برای کاهش التهاب
- پوشیدن کفش های راحت، با کف نرم و پاشنه کوتاه
- قرار دادن یک زیره بالشتک داخل کفش
- اجتناب از کفش های پاشنه بلند، که می تواند تاندون را بیشتر تحریک کند
- پوشیدن کفش های حمایتی هنگام بازگشت به فعالیتی که باعث شعله ور شدن سزاموئیدیت می شود
- در برخی موارد، پزشک ممکن است برای کشش و کاهش فشار روی انگشتان پا، چسباندن انگشت بزرگ را به صورت کمی رو به پایین توصیه کند. این به عنوان خم شدن کف پا شناخته می شود.
پزشک همچنین ممکن است برای کاهش التهاب در تاندون ها به فرد تزریق کورتیکواستروئید بدهد. گاهی اوقات، پزشک ممکن است به فرد توصیه کند که از بریس مخصوص شکستگی پا استفاده کند که می تواند درد و فشار را کاهش دهد. درمان‌های خانگی برای تسکین درد ناشی از سزاموئیدیت می‌تواند تا ۶ هفته طول بکشد. اگر علائم ادامه یابد یا بدتر شود، ممکن است یک شکستگی استرسی رخ داده باشد. اگر این اتفاق افتاده است، فرد نباید به مدت حدود 6 هفته وزنی روی پای خود بیاورد. در موارد نادر، پزشک ممکن است جراحی را برای درمان آسیب یا شکستگی سزاموئید توصیه کند. فرد باید به جراح پا و مچ پا مراجعه کند تا تشخیص دهد که آیا جراحی ضروری است یا خیر.
جلوگیری
با پوشیدن کفش راحت می توان از سزاموئیدیت پیشگیری کرد. پوشیدن کفش های راحت و بالشتک می تواند به پیشگیری از سیسموئیدیت کمک کند. کفش های کتانی ضربه گیر به ویژه موثر هستند. کفش ها باید هر 6 ماه یکبار تعویض شوند یا اگر فرد بسیار فعال است، بیشتر اوقات تعویض شود. افراد همچنین ممکن است از یک کفی حمایتی یا پد مخصوص به نام میله متاتارسال استفاده کنند. این پد برای کاهش فشار روی استخوان‌های سزاموئید، پشتیبانی بیشتری از قسمت پایین پا ایجاد می‌کند. سزاموئیدیت گاهی اوقات به دلیل پروناسیون بیش از حد رخ می دهد، جایی که پای فرد در حین گرفتن اندکی به سمت داخل می چرخد.
منبع : Medicalnewstoday.com
ترجمه : تحریریه ماهان مدیکال
ارسال یک نظر
